Mantis || Omegaverse

Rozdział 25.

Owijał swoje ręce przed treningiem ze swoim chłopakiem. Nie robił tego od wielu, wielu lat, więc szło mu to topornie.

Yelven również się przygotowywał. Jego chłopak związał część swoich włosów z tyłu głowy, aby nie opadały mu na twarz. Mężczyzna miał bardzo dobrą sylwetkę, wręcz imponującą. Teraz mógł mu się przyjrzeć, gdy nie miał na sobie koszulki. Wszystkie mięśnie w jego ciele były rozbudowane, wytrzymałe, ale też nie przesadnie duże, jak było to w przypadku osób, które podnosiły ciężary. Figura wojownika.

Ojciec nigdy nie oczekiwał od niego, że będzie miał równie dobrze wyglądającą klatkę piersiową. Miał bowiem kompletnie inną anatomię i ilość tkanki tłuszczowej w organizmie. Jego stopień zarysowania mięśni pod skórą był więc zawsze bliższy temu jak wyglądały elfki.

– Yel...

– Tak?

– Jak wygląda dla ciebie moje ciało? – zapytał.

– Wymaga trochę pracy, ale wszystko jest do osiągnięcia – odpowiedział. – Już raz w życiu miałeś piękną sylwetkę, a powrót do niej chociaż mozolny nie będzie jakoś strasznie trudny. Pomogę ci w tym.

Może w porównaniu do Teliona, Yunna i Narentila Yelven nie był zaawansowany, to nadawał się na jego trenera. Może nie nauczy go wielu nowych rzeczy, ale z pewnością pomoże w powrocie do formy.

– Dostaliśmy zaproszenie na kolację od Kirio – oznajmił. – Chciałby cię poznać.

– To ten twój kochanek? – zapytał.

– Przyjaciel – poprawił go.

Czemu każdy nazywał Kirio i Suliena jego kochankami? Mężczyźni byli jego przyjaciółmi, z resztą całkiem dobrymi. To, że czasem wpadał się z nimi pobawić praktycznie nic nie zmieniało.

– Możemy iść. Mogę cię tylko o coś prosić, Shin? Wiem, że to jest strasznie kontrolujące i tak dalej, ale czy moglibyśmy być na razie w zamkniętej relacji?

– Myślałem, że to raczej domyślne ustawienie związku... – mruknął.

– Od kiedy niby? – Yelven roześmiał się. – Oczywiście za parę miesięcy znowu można byłoby otworzyć tę relację, bo nie mam prawa zabraniać ci czegokolwiek, ani kontrolować tego z kim sypiasz.

Elfy i ich przeurocze podejście. Jedenaście lat temu relacja jego oraz Yelvena była zamknięta, ale najwidoczniej mężczyzna dorósł i wchłonął już całą, elficką filozofię.

– W porządku, możesz mieć mnie na wyłączność – odpowiedział. – Daj mi jednak trochę czasu, nie chcę się z niczym spieszyć.

Wolał budować ten związek tak, jakby powstawał on od zera, a nie był kontynuacją po przerwie. Zanim rozłoży nogi pragnąć pójść na kilka randek, poznać bliżej swojego partnera i upewnić się, że nadal do siebie pasują. Chociaż może była to tylko wymówka? W końcu siedziało w nim wiele obaw związanych z tym tematem.

– Też wolałbym poczekać, aż oboje będziemy wiedzieli, czy chcemy to kontynuować – odpowiedział Yelven.

Uśmiechnął się delikatnie, spoglądając na Yelvena ukradkiem.

– Kiedy idziemy więc na tę kolację? – Yelven zmienił temat.

– Dzisiaj o osiemnastej – odpowiedział. – Kirio jest niezwykle uczuciowy, więc nie zaskocz się.

Skończył owijać swoje dłonie oraz nadgarstki. Gdy Yelven to zauważył wstał z maty i wyciągnął w jego stronę rękę. Chwycił ją by wstać do pionu.