𝑲𝒊𝒏𝒈 𝒐𝒇 𝒓𝒂𝒄𝒊𝒏𝒈

Rozdział 24

-Kiedy ja zasnęłam? Przecież byliśmy w twoim garażu, a potem...Tak właściwie, co było potem?

-Nie pamiętasz nic?-popatrzył się na mnie zdziwionym wzrokiem.

-A powinnam?

-Tak. Po tym jak spadłaś z motoru, zemdlałaś, ale dosyć szybko się obudziłaś. Przeniosłem cię na łóżko, po czym wyszedłem z pokoju by przynieść ci szklankę wody, ale gdy już wróciłem, ty już spałaś.

-Czyli czekaj, to, że mnie pocałowałeś w dupę, to mi się przyśniło?

-Co? Oczywiście, że tak.-odparł zdziwiony, moim pytaniem.

A już myślałam, że na prawdę taka sytuacja miała miejsce...No cóż, warto pomarzyć.

-Boże Madison, co ci się śniło? Że cię pocałowałem w dupę?

-Nie tylko...

-Więc, chętnie posłucham, bo domyślam się, że grałem główną rolę.-powiedział, po czym usiadł na krześle i założył ręce za głowę.

-Ja muszę już wracać...-mówię, bo bardzo chcę ominąć ten temat, więc wstaje, by skierować się do wyjścia.

-Siadaj.-oznajmił, stanowczym tonem.

Usiadłam.

-Dobra. Niech ci będzie, ale uprzedzam, że twoja główna rola się kończy w połowie.-skina głową na znak, żebym zaczęła mówić. Opowiadam swój sen od A do Z, bo o dziwo go pamiętam doskonale. Może to dlatego, że dotknął mnie o wiele za mocno, albo po prostu wydawał się na tyle rzeczywisty, że myślałam, że przeżywam go na prawdę, a nie tylko przez moją podświadomość...-A końcówki się nie dowiemy, bo mnie wybudziłeś.

-Nie chcesz może jechać do szpitala? Może uderzyłaś się na tyle mocno, że twoja wyobraźnia tak bardzo wpłynęła na twój sen, a raczej koszmar?

-Wiesz co?-podniósł jedną brew do góry.-Spierdalaj.

-Dobrze, przepraszam Madison.-powiedział, ale ja i tak wyszłam z pokoju.-Mad, nie obrażaj się.

-Nie obrażam, po prostu muszę już na prawdę wrócić do domu.

-W takim razie przyjadę wieczorem. Musimy omówić kilka spraw, dotyczącego twojego spotkania z nieznajomą.

-Dlaczego jesteś taki pewny, że mam akurat wtedy czas?

-A nie masz?

-Mam już plany.-Tak naprawdę to nie miałam, ale nie musi tego wiedzieć. Pokiwał głową na boki, jednocześnie się śmiejąc, dając mi do zrozumienia, że w to nie wierzy.

-Odwieźć cię?-zapytał, nie drążąc już wcześniejszego tematu.

-Mój samochód stoi przed bramą. Chyba, że to też mi się przyśniło...-otwieram główne drzwi, by spojrzeć na wjazd.-Nie, jednak to się wydarzyło na prawdę. W takim razie, do zobaczenia Demonie.

-Muszę zmienić swoją nazwę, w twoich kontaktach.

-W porządku. Chcę zobaczyć, jak bardzo jesteś kreatywny.

-Nawet nie wiesz jak bardzo.-uśmiechnęłam się, po czym wyszłam, ale przy zamykaniu usłyszałam jeszcze coś.-Do zobaczenia, księżniczko moja.

Czyli jednak wciąż mnie tak nazywa...

***

-Hej! Już jestem!

Cisza. Nie ma nikogo w domu? Sprawdzam każde pomieszczenie i wszystkie są bez żywej duszy. Musieli gdzieś pojechać, podczas mojej nieobecności. Postanawiam zadzwonić do Rory, ale od razu włączyła mi się poczta głosowa. Pewnie ma rozładowany, więc spróbuję do Nicka.