Is it my fault?

1. Memories. Ouch.

floor's pov
Ik stap de kerk binnen. Het is ondertussen een week geleden. Een week geleden sprong mijn zusje voor de trein. Ze was 15 en zal voor altijd 15 blijven.

Ik zie mijn mama, Nokels en tante's zitten. Ze kijken mij allemaal scheef aan, ze hebben mij nooit gemogen. En als ik verder loop zie ik mijn neef zitten. Robbie. Heb hem al lang niet meer gesproken hij was altijd te druk met zijn werk. Hij is nu een youtuber ofzo en hij woont met zijn vrienden. Ik snap er allemaal niet zo veel van maar goed.

Ik ga op mijn stoel zitten naast  mijn mama. Ze zegt niets tegen mij. Ik heb haar al een week niet gesproken. We wonen wel in het zelfde huis maar zij is gewoon nooit thuis. Na de dood van mijn vader is ze alleen maar gaan neuken met andere venten. Ik was altijd alleen thuis samen met mijn zus. Maar ja vanaf nu dus niet meer, nu sta ik er alleen voor.

Ik voel plots een hand op mijn schouder. '' gecondoleerd ''
Het is mijn neef Robbie. Ik geef hem een klein glimlachje en kijk weer voor mij uit. Hij is wel lief. Vroeger als we klein waren toen mijn vader nog leefde waren we  1 big happy family. Toen deden we soms familie weekenden ofzo in Zeeland of in de Ardennen. Ik was 6 en Rob was 10. We speelde altijd samen. Soms voetbal, soms met de auto's. Rob en ik deelde echt wel de zelfde interesses, geen idee of dat nog altijd zo is.

Mijn moeder stapt naar voor. Ze gaat haar tekstje doen. Nu ben ik benieuwd. Ze kent haar eigen kind niet eens.

''Lieve Louise,
Je was zo een lief meisje. Er is weer een leeg gaatje zijn in de familie. Onze familie is niet meer compleet zonder jou. Het zal nooit meer hetzelfde zijn... ik ga het missen om naar je te kijken toen je danste''

En zo ging ze nog lang door.  Maar dit meen je echt niet. Ten eerste ze is al bijna 3 jaar gestopt met dansen en ten 2de ze is nooit komen kijken. Volgens mij wist ze zelf niet eens dat haar dochter danste.  Ik denk dat ze dat gewoon een half uur geleden heeft gelezen op het dood kaartje.

Haar tekstje met nutteloze info is gedaan en ze komt weer naast mij zitten. Oké nu is het mijn buurt.

''Lou,
Ik ga je missen. Hoe vaak we samen hebben gekookt, hoe vaak we samen de was hebben gedaan, hoe vaak we samen muziek mee zongen voor het hele huis. Al die momenten ga ik koesteren. Ik ga jou, ons nooit vergeten. ''

De tranen rollen over mijn ogen. Ik kijk naar mijn familie. Mijn mama zit op haar gsm. Nog eens het bewijs dat dat tekstje dat ze net heeft opgedragen complete bullshit was.

Ik loop terug naar mijn plaats. Rob geeft mij een klein glimlachje maar de tranen zitten ook in zijn ogen.