Invisible String

Chapter 25

ELIJAH

Bored akong nakikinig sa meeting namin ngayon dahil kagaya sa dati meron nanaman kaming magiging bisita.

It happens almost four times a year, they're visiting the institution because they want to be associate with us. They're sponsoring this institution and our projects, isa na duon ang aking advocacy.

Bukod dun kahit pa isa itong hospital, its still under a business administration. Pera padin ang nagpapatakbo. Sikat ang Hospital na pinagtatrabahuan ko around ASIA's country pero merong mga foreign country na nagkakainteres sa hospital dahil isa ito sa rising mental institution.

"How's your Disertation going?" bulong sa akin ng katabi ko na si Jasper. "Okay lang siya" maikli at sarkastiko kong tanong. "Ang extra mean mo today" hr said and nudge me lightly.

"Paanong hindi? We're here again just to greet and accomodate the Engineers from UK" saad ko sa bored na tono dahil nuong huling bisita dito ng mga taga UK ay halos ako at si Jasper ang nagasikaso ng lahat at malamang ganuon nanaman ang mangyayari.

"Doc Tan?" pagtawag sa aking atensyon ni Doc Bernardo. One of the well known Psychiatrist sa buong ASIA.

"Yes, Doc Bernardo?" tugon ko naman at umayos ng upo at ngumiti. Mastering fake smile that it seems like normal and genuine is easy for me. Sa dami ko banamang kailangan pakisamahan may it be in school before hanggang sa work at kahit saan ako mapunta.

"You'll be assisting one of our visitors next week" saad nito na halos ikakunot ng noo ko kung hindi lang sa kamay ni Jasper na marahang hinaplos ang likod ko.

"That would be my pleasure, Doc Bernardo" nakangiti kong saad kahit pa sa loob ko ay gusto konang sumabog. I am loaded with my Disertation tapos ako pa talaga ang ilalagay para mag assist ng bisita.

Pabalik-balik akong naglalakad dito sa loob ng office ko dahil sa frustration. Kulang nalang ay sabunutan ko ang sarili ay matatawag na akong baliw.

How can I be calm and not frustrated? I'll be assisting him for one fucking week! Akala ko for a day lang.

As I remember isa akong Psychiatrist hindi tour guide o P.A! Naiinis akong ininom ang Hot Coffee na agad kong naibuga sa sink. Ang init masyado!

Nang mag-ring ang aking telepono ay agad ko itong kinuha. "Why?" agad na bungad ko sa tumawag not minding who's the caller. "Hello?" tanong ng kabilang linya, boses bata ito.

Muli kong tiningnan ang caller pero napakunot ang nuo ko dahil unregistered ito sa contacts ko. How did she knew my personal number?

"Speaking, what's your concern?" tanong ko dito in my professional tone. Kahit pa naiinis ako ay kailangan kong kontrolin ang emosyon ko. Hindi sa lahat ng oras ay kailangang ilabas ko ang inis ko, at lalong mali na sa ibang tao ko ibunton ang ano mang nararamdaman ko. It will never be right.

"Gusto kolang po kita makausap" saad nito sa kabilang linya ang pananagalog niya ay slang at halata sa pananalita nito na hindi siya purong pilipino.

"Turukan mo me po how to speak tagalog" haaa? anong turukan? Natawa ako dahil sa inusal nito kaya naman narinig ko ang buntong hininga ng bata.

"Look, I'm a Psychiatrist not a translator. You called a wrong number" saad ko pa. "And, its turuan not turukan. In english to teach in tagalog turuan." Dagdag kong turan.