Invisible String

Chapter 31

ELIJAH

Hindi ko alam kung saan ako masasaktan. The truth the he doesn't even recognize me or the fact that he don't even remember who I am to him. What's our past.

I look at him in disbelief, unti-unti siyang nanlalabo sa paningin ko dahil sa mga luhang namumuo sa mata ko.

"W-what do you m-mean?" halos hindi ko na marinig ang boses ko. We're still here in the cabin standing in front of each other.

"Ngayon lang kita nakita...s-sorry are we friends before? Have we met before?" puno ng pagtataka at pagaalala ang boses niya. Marahil narin sa pag-iyak ko sa harapan niya ngayon.

Marahas kong pinalis ang luha ko at umiling. "No" sambit ko sa madiin na tono. "I thought you were the guy I met years ago.....the guy who taught me how to love" tumalikod na ako at tumungo sa banyo.

Agad kong binuksan ang malamig na temperatura sa shower. Hindi kona ininda ang lamig ng tubig dahil narin sa nararamdaman ko ngayon.

Wala akong ibang nararamdaman kundi ang sakit na nadarama ko ngayon.

Nagtagal ako sa banyo higit sa kalahating oras bago ako tuluyang lumabas. As I walk out from the shower room nakita ko si Adrian na nakaupo sa dulo ng higaan niya at nakayuko.

Ang dalawa nitong kamay ay mahigpit na nakakapit sa buhok niya habang ang dalawang siko ay nakatukod sa parehas na tuhod. I heared his cries na agad ko siyang nilapitan.

"A-adrian?" pagtawag ko sa atensyon niya pero nang umangat ang tingin nito sa akin ay sumigaw ito at sinabunutan ang sariling buhok.

"Sh!t!" singhal niya ng paulit-ulit. "Did I hurt you before? I d-don't remember anything!" halos sigaw niyang bulong sa nahihirapan na tono. "D-did I hurt y-you b-before?" paguulit niyang tanong.

Nakatingin lang ako sa kaniya ngayon dahil sa pagtatakang nararamdaman. Bakit siya nag kakaganito? Anong nangyayari?

"T-tell me please...w-why...w-why does it hurt s-so bad seeing you c-cry..?" Our eyes met. The pain is very evident in his eyes. The confusion and hurt, he's like a child who's lost.

"W-why...b-bakit parang m-matagal na k-kitang k-kilala..." mahina niyang banggit. I was about to walk towards him when he scream so loud holding his head saying it hurt so much.

Lumapit ako sa kaniya trying to calm him down when he suddenly hug me and cried. Maya-maya pa ay naramdaman ko ang unti-unting bumibigat siya na kinataranta ko.

He's not responding with my questions and he is catching up his breath tila nahihirapan itong huminga.

Agad akong tumawag kila Doc Bernardo. Nang makarating sila sa cabin namin ay tuluyan nang nahimatay si Adrian.

The supposed plan and happy camp vacation ay nauwi sa sitwasyong kahit ako ay hindi ko magawang ipaliwanag.

Walang ibang pumapasok sa isip ko ngayon bukod sa isang dahilan bakit siya nagkaganuon.

Accident that cause him to forgot the past.

Sumandal ako sa pader at napahilamos sa muka dahil sa stress. Ang gulo-gulo ng isip ko, andaming pumapasok at tumatakbo.

Kung talagang aksidente ang dahilan, bakit hindi ako sinabihan ni Sam?

"I'm sorry" napalingon ako sa nagsalita and I saw Jasper bowing his head. "Y-you don't have to say sorry, wala k-" hindi kona natuloy ang sasabihin ko dahil muli siyang nagsalita.

"I kept the truth from you..." tuluyan na akong napaayos ng tayo at tuluyang humarap sa kaniya. He look at me with apologizing eyes.

Kunot lang ng noo ang naisagot ko sa kaniya.