Invisible String

Chapter 29

ELIJAH

The world is unfair, and everyone seems to feel that way. Does it makes fair for everyone if everyone experience how the world is unfair?

Na sa lahat ng tao sa buong mundo, kung nakakaranas ng iba't-ibang pasakit ng mundo, matatawag naba nating fair iyon?

It's been a four days since that day. I've been giving him a cold shoulder. Kung merong kailangan, I'll lend help. Kung may itatanong, exact answer.

Ngayong malinaw na sa akin ang lahat, na ako lang pala ang humahawak sa nakaraan naming dalawa. I should start to move on.

There are times in our life na we thought we already healed, pero waking up in some other na parang anduon ka ulit sa exact point ng buhay mo na akala mo maayos na sa'yo.

Its a cycle, a worst, demanding, and harsh cycle of life. But I thought of it as a confirmation. A confirmation from the present that you made peace with your past wound that became a scar. At kung sakaling hindi kapa okay sa nakaraan mo, its okay to get into akother cycle hanggang sa maging maayos ka with your past.

"I just want to remind you guys that this vacation camp will be held at Batanes. We're staying there for three nights and four days." anunsyi ni Doc Bernardo na ngayon au malawak na naka ngiti sa amin dito sa loob ng conference meeting.

Nagpalitan naman ng mga suhisyon at opinyon ang mga kasama namin dito sa loob including Jasper na ngayon ay katabi ko.

I was not in the mood to chime in with their liking, wala din naman akong choice kasi sasama din ako sa kanila.

"Are you okay?" saad ng lalakeng katabi ko sa kaliwa. Lumingon ako dito at tumango. I am giving him a cold shoulder but it doesn't mean to be mean. I know how to act professional.

"Do you want coffee?" tanong nito kaya agad akong umiling. He's been like this four days ago. Palagi akong kinakausap but I always make an excuse and reasons para matapos agad ang usapan naming dalawa.

I may start to accept my present situation with him pero hindi ko kayang makipag plastikan at manatili na unbothered around him. Mahirap tumayo sa lugar kung saan ka nadurog.

I am his assistant for one week, and after the vacation. I'll go back to what I used to, but this time with a clearer view. Lumingon man ako pabalik, sisiguraduhin kong wala na akong nararamdaman sa kaniya.

Lumingon sa akin si Jasper na nakangiti na agad kong sinuklian ng ngiti. "Lets talk about the vacation later at your office" bulong sa akin ni Jasper na kinatawa ko. Para kaming nagpaplano to do something.

I heared a tsk sound kaya naman nilingon ko ang kaliwang katabi ko.

He has scowl expression while looking at the front. Tumingin ito sa akin at inirapan ako na kinagulat ko. Did he just rolled his eye? Wtf!

"Since Mr. Tan is the assistant of Mr. Ferrer, you two will be buddy at the camp. Okay?" sambit ni Doc Mariano na ngayon ay nakatayo na at katabi ni Doc Bernardo.

"We'll having a partner because of the room assign as well, the person you're partnered with will be your roommate for the whole camp"

A scene flash in my mind.

Why is this happening? As if the universe toying with my emotions and mind.

"This is our company van, go to your assigned van since we have four. And pleasw be reminded that if you're about to puke, use the plastics provided."

Sumakay na ako sa likod ng van kung saan ako naka pwesto, unfortunately its Adrian who's sitted beside me. Kaya naman wala akong nagawa kundi ang tiisin ang presensya niya sa tabi ko. I look at the front where Jasper sitted.

He look back at me and smile before looking at the beside me. A frown flash on his face na kinatawa ko ng mahina.

I texted him that I am okay and he should do his job and focus on his responsibility since isa siya sa mga coordinator ng vacation camo na'to.

Ilang oras din ang tinagal namin bago kami nakarating sa Batanes. Paglabas namin sa sasakyan ay madilim na at tanging mga street lights at iilang bahay nalang ang nakikita naming may ilaw pa sa labas.

Dumaretso na kami sa resort kung saan kami nakapag book at agad na nagtungo sa sari-sariling cabin.

Hindi ko siya nililingon o iniimikan manlang, mula kanina dahil sa hiyang nararamdaman.

Before I went outside from the van, nagising ako na nakasandal ako sa balikat niya at kita ko sa ekspresyon ng muka niya na ngalay at masakit ang kaniyang kaliwang balikat. Agad ako sa kaniyang nag sorry at nagmamadaling bumaba sa van.

"Maliligo kaba?" nagulat ako nang marinig ang boses nito sa likuran ko. Hindi ko namalayan na nakalapit napala siya sa akin. Masyado akong nalunod sa kaninang nangyari.

Tumango lang ako bilang sagot pero ramdam ko parin ang presensya niya sa likod ko kaya nilingon ko siya. He is staring at me as if I am some kind of puzzle that he needed to solve.

"Are you mad at me?" tanong nito sa akin with his concern voice. Masyado akong nagulat sa kaniyang biglaan na tanong kaya naman hindi agad ako nakaimik. "Did I do something wrong?" tanong pa nito sa akin. Nagsimula na mangunot ang noo nito kaya umiling ako.

Seriously?

"Talaga bang umaasa ka na magiging maayos pakikitungo ko sa'yo after what you did to me?" tanong ko dito. His concern facial expression went to confusion.

"Is it because...I ask you to help me clean my condo?" nagtatakang tanong nito.

"Tangina? Talaga ba Adrian? Nag audition kaba para gumaling sa pag acting o talagang nag ka amnesia ka na hindi mo ako maalala?" galit na tanong ko dito. I am starting to burst out crying dahil sa halo-halong emosyon na nararamdaman.

Bakit ganuon? B-bakit ang galing niyang magpanggap na parang wala siyang ginawang mali sa akin? Na parang hindi niya ako sinaktan?

"I'm sorry..." tanging saad niya lang na mas kinapuno ko. "Tell me Adrian, did you really forgot me or just acting that you forgot about me?" tanong ko dito sa pirming tono. 

Hindi niya ako sinagot kaya tuluyan na akong tumalikod sa kaniya.