Invisible String

Chapter 27

ELIJAH

"Doc Tan, you'll be the one assisting Mr. Ferrer from today onward" sambit ni Doc Bernardo na marahan kong kinatango.

Hindi ko sinubukang lingunin ang lalakeng nakatitig sa akin. He's infront of me while Doc Bernardo is at front discussing the association project and the business partnership of this Hospital with their Engineer's Firm.

Binalingan ko ng tingin ang katabi ko ngayon na hinawakan ang kamay ko sa lapag ng table. Marahan akong ngumiti sa kaniya. "I'm okay" bulong ko na kinatango lang ni Jasper.

I look at the guy who's infront of me. Seryoso at bakas sa muka nito ang pagiging strikto sa mga bagay-bagay. Isa sa mga katangian niya na nagustuhan ko sa kaniya.

He's playful but strict. Maganda ang work ethics niya even his ideas and how he deliver his thoughts and message ay bihasa siya. Parang ibang lalake ang nasa harapan ko ngayon sa tuwing magsasalita siya.

Nang lumingon siya sa gawi ko ay agad nag tama ang tingin naming dalawa. Hindi ko alam kung masasaktan ako o tatawanan ang sarili.

I am still hoping that we could be together....again, that we might just try it again this time.

Ako na ang naunang magiwas nang tingin, nakakailang ang tingin niya dahil wala akong ibang makita sa mata niya kundi ang pagtataka. Ni walang bakas sa mata niya na naaalala niya ako.

Nang matapos ang meeting ay agad akong pumunta sa office ko to calm and collect myself again.

Not this time, Elijah!

Pagalit ko sa sarili ko. Ilang taon na oh! I should move on, dahil siya matagal nang naka alis sa nakaraan. He even has his own family.

Nasa matinding readings ako sa files ko ngayon when a knock sudden heared. Bumuga ako ng hangin bago magsalita.

"Come in!" I half shouted para sa permiso ng taong nasa kabilang pinto. Ibinalik ko ang tingin sa mga files na nasa harapan ko and I heared a clicked sound sign that a person is entering in my office.

"What can I do for you?" I asked without looking or siding a glance to a person who's now standing in front of the sofa.

"Doc Bernardo told me to come here at your office, you'll be the one assisting to me, right?" para akong natutop sa kinauupuan ko when I heared his voice. It was plain and firm, walang bahid na kahit anong emosyon duon.

I look at him and he's staring at the wall pictures I hang there months ago.

"Yes, is there anything I can help you with?" pormalidad kong tanong dito na kinalingon niya sa akin. He nod and look at the wall again. "Where did you get these paintings?" tanong niya na kinatingin ko sa wall.

It is a copy of The Dove no. 1, nagtataka naman akong tiningnan siya. "Can I ask?" tumango siya bilang sagot kaya naman hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa. "Do you know the reason behind that painting?" tanong ko dito kaya napalingon ito sa akin.

"Uh.." he uttered and look away. "I honestly don't know..." he said and loo at me. Kung kanina nakakunot ang nuo ko ngayon halos malukot na ang muka ko. How come he didn't know? He's the one who told me the reasons by that painting.

Hindi na ako nagtanong pa at sinagot nalang ang tanong niya. "I just bought it from a friend, actually its just a copy of the original work" I said as I look at him from head to toe.

"Done checking?" saad nito kaya napatingin ako sa muka niya na ngayon ay nakatingin na pala sa akin. Umirap ako sa hindi ko sinasadya but I heared him chuckle.

"I am not checking you out!" I blurted just to defend myself na kinatawa niya. Nakatitig lang ako sa kaniya while he's laughing. Walang nagbago kahit pa ang pagtawa niya, ganuon parin siya.

"What I meant are the....." he point out the papers on my desk "files" saad nito kaya nahihiya akong yumuko at tumango. "Y-yes" I stutter. Shit!

"Good, lets go" sambit niya. Napaangat naman ang tingin ko sa kaniya na may nagtatanong na ekspresyon. At saan naman kami pupunta? Ang kapal naman talaga ng muka niya!

"We're going just get the gifts at my condo" maikling saad nito na may ngisi sa labi. Tumayo na ako at naunang lumabas sa kaniya sa office.

Tanging sapatos lang naming dalawa ang naririnig na ingay sa hallway sa bawat hakbang na ginagawa namin.

"Lets use my car, para hindi na hassle" turan nito kaya napalingon ako sa kaniya. "I'll just follow you using my own car" pagmamatigas ko. Hell no! I can't be with him in the same car. Baka iyon ang dahilan para malagutan ako ng hininga.

Hindi siya umimik kaya dumaretso na ako sa kotse ko paglabas namin sa building papunta sa basement kung saan nakapark ang kotse ko.

"Is this your car?" tanong niya na nakakunot ang noo. Napatingin naman ako sa kotse kong second hand na honda civic type R, maayos naman ito at casual ang dating. Ang arte naman nito.

But I was wrong.

As I nod he began to open the passenger door and sit there. Nang umabot ng isang minuto ang pagtayo ko sa labas ay binuksan nito ang driver's door. "Get in, aren't you tired standing there?" tanong niya na may kunot ang noo.

Sa huli wala akong nagawa kundi ang sumakay nalang din, he offer to drive pero hindi kona ito pinayagan pa. Masyado siyang abusado!

For a man like him who walk away and left me, ang kapal ng apog niya. Naiirita akong nilingon siya ng binuksan niya ang radio. Ang kulit parin talaga niya. Pinatay ko ito na kina-angal niya. "That's my favorite song!" saad nito at muling binuksan at hinanap ang station ng kaniyang plinay kanina.

Tell me something~

When I'm feelin' tired and afraid~

How do you know just what to say~

To make everything alright?~

Narinig ko itong mahinang sumasabay sa kanta. Talaga bang nanandya siya? That's our first theme song! Your Universe.

Sumulyap ako sa kaniya at bahagya itong naka ngiti habang mahinang nag t-tap ang daliri sa hita niya.

Sinubukan kong pigilan ang luha ko, how can he be this insensitive? Talaga bang hindi niya ako maalala o marecognize manlang? Did he really forgot about me? about us?

Pinalis ko ang luhang tumulo sa kaliwang mata ko at bumuga ng hangin. "Are you okay?" boses niya na mag nagaalalang tono. Tangina!

Tumango lang ako sa tanong nito. Gago ba talaga to? Wala akong lakas ng loob para tanungin siya pero sobrang sama niyang tao.

He's acting as if we don't have a past, as if this is the first time we just met!