Nemo (ziam)

-15-

صدای ضربات پی در پی و سنگینی که روی کیسه بیچاره میکوبید توی اتاق اکو میشد و پسر نفس نفس زنان با خستگی بی‌اندازه‌ای که توی عضلات تنش احساس میکرد همچنان به مشت کوبیدن ادامه میداد.

قطرات درشت عرق تنش رو براق کرده بود و عضلات چشم نواز بدنش زیر نور نئونی رنگ باشگاه نگاه هر بیننده‌ای رو میخکوب میکرد.

چند ساعت از زمانی که برای تمرین وارد باشگاه شده بود میگذشت و لیام بی‌وقفه با انجام تمریناتِ پشت‌هم و نفس گیر، چند روز تنبلی رو جبران کرده بود! بدنش هیت رو کنار زده بود و حالا باید استقامت بدنیش رو برای مسابقات بالا میبرد.

+"میتونم بیام تو؟"

صدای کودکانه‌ای به سختی از بین برخورد مشت‌ها به گوش پسر رسید و دست از ضربه زدن برداشت. نفسش رو با شدت بیرون داد و همزمان با چرخیدن سمت پسر بطری آب رو از روی زمین چنگ زد.

-"چی؟"

+"گفتم میتونم بیام تو؟"

-"اینجا خونه توئه نیازی نیست اجازه بگیری!"

با فاصله دادن بطری از لب‌هاش به زبون آورد و پسر بچه فاصله بینشون رو با چند قدم پر کرد.

+"حتی برای رفتن به اتاق مارلین؟"

-"نه. اونجا تنها جاییه که باید اجازه بگیری! وقتی در بسته بود، بهتره که قبلش حضورت رو اعلام کنی و منتظر باشی تا اون فردی که داخل اتاقه اجازه بده تا- بچه! با تو حرف میزنم!!"

نگاه گرد و کنجکاو پسر بچه روی دستکش‌های بزرگ و سنگین بوکس طوری قفل شده بود که حتی تشر لیام‌هم موفق نشد جهت نگاهش رو تغییر بده!

-"میخوای امتحان کنی؟"

با صدای باز شدن چسب دستکش‌، نگاه حیرت زده لئو روی صورت جدی لیام چرخید و نفس توی سینه‌ش حبس شد. ورزشکار موردعلاقه‌ش پیشنهاد پوشیدن دستکش‌های بازیش رو داده بود و پسر بچه احساس میکرد هر لحظه ممکنه از خوشحالی و ذوق بمیره!

+"ج-جدی؟"

-"بهم میخوره شوخی داشته باشم؟"

لئو با نگاه شفاف و کنجکاوی، چشم‌های جدی و خسته مرد رو دنبال کرد و با قورت دادن آب دهانش دستش رو بالا برد و اجازه داد لیام، توی پوشیدن دستکش‌ها کمکش کنه.

-"فقط برای دستت زیادی بزرگه، بیا اینجا!"

پسر بچه رو به آرومی بلند کرد و رو‌ به روی کیسه‌ای که چندین برابرش بود ایستاد. نگاهش رو به تفاوت دست باریک و دستکش‌های بزرگی که پسر بچه دست کرده بود داد و لبخند کمرنگی روی لب‌هاش شکل گرفت.

تضاد شیرینی که شکل گرفته بود، ته دلش رو آب کرد.

+"ب-باید چیکار کنم؟.."