පාන්දර තුනයි හතළිහයි.....
මායී සනාෂුයි පාරට වෙලා බස් එක එනකන් බලන් ඉන්නවා....ඇස් වලින් නිදි මත බේරෙනවා.... මං මේ වෙලාවට නිදා ගත්තට , ඇහැරිලා පුරුදු නෑනේ අනේ.....
ආන් බස් එකනම් එනවා...එක බස් එකයිලු යන්නේ මේ සැරේ.... ට්‍රිප් එක යන්නෙත් පනහක් විතරනේ ඉතිං මොකටද බස් දෙකක්... කතාවෙන් කතාව බස් එකටත් ගොඩ වුනා...තාම කලුවර නිසා මෙලෝ මගුලක් පේන්නෙත් නෑ.... මුන් බස් එක ඇතුලේ ලයිට් දාලාත් නෑ...සනාෂයයි මායි මැදක වෙන්න සීට් දෙකක් තියෙන එකක බඩු ටිකත් උඩින් දාලා වාඩි වුණා....
කෝ උරගයා..... බස් එකට නැගලා ද දන්නෑ...මෙළෝ දෙයක් පේන්නේ නෑ මේක ඇතුලේ....මල පාන්දර සීතලේ මං ෂටර් එකට ඔලුව තියාගෙන ඇස් පියාගත්තා....
"මරීයා...මරීයා.......සිහිනේ හිමි කුමරියේ........"
ම්.....මට නින්ද ගිහින්ද.........
දැන් ඉදන්ම බස් එකේ අය සින්දු කියන්න පටන් අරන්.... මං නම් සනීපෙට දොයි, හරි උණුසුම්....ම්...... සනාෂ් කවද ඉදන්ද අනේ මෙච්චර සැර සුවඳක සෙන්ට් ගහන්නේ..... මගේ ඕඩිකොලෝන් බෝතලේ හොරෙන් ගගා හිටිය මනුස්සයා කවද්ද මේ අමුතු සුවඳ සෙන්ට් ගෑවේ......
මං හිටියේ සනාෂ්ගේ උරහිසේ සැපට දොයිය ගෙන....මුගේ උරහිස් මෙච්චර පලල්ද....අනික උසත් ගිහින්.... වෙනදට මුගේ උරහිසේ ඔලුව තියන්න තියා හිතන්නවත් බෑ...ඇයි ඒ තරම් නැමෙන්න මොකාටද පුළුවන්....
මගේ අත්වල හැදිච්ච එකා දැන් මටත් වඩා ලොකු වෙලානේ.... කමක් නෑ කමක් නෑ....මෙහෙම ඉද්දි හෙන සනීපයි....
"තව සින්දුවක් කියපල්ලා යකුනේ"
ඈ..... සනාෂ් නේද ඒ කෑ ගහන්නේ....
"තව හයියෙන්!!"
මං ඇස් දෙකම ඇරලා බැලුවා මේ වෙන විපර්යාසේ මොකක්ද කියලා...ඇයි මේ මං ළග නිදාගෙන ඉන්න එකා කොහොමද කෑ ගහ ගහ සින්දු කියන්නේ?
හෑ..... සනාෂ් නටනවා....එතකොට මං ළග ඉන්නේ???
මං උරහිසේ ඔලුව තියාගෙනම මූණ උස්සලා බැලුවා කවුද මෙතන ඉන්නේ කියලා....
YOU ARE READING
අපේ කතන්දරේ | BL
Non-Fiction"ඇයි මට ආදරේ හිතුනේ?" "අනේ මන්දා" අයියාගේ "අනේ මන්දා" කියන වචනෙ ඇතුලේ කියා ගන්න බැරි තරම් දේවල් තියෙනවා කියලා මම දන්නවා.
