"ခ်မ္းျမႇေ့"
"ဘာလာလုပ္တာလဲခ်ိဳ"
သူ႕တိုက္ခန္းအတြင္းဝင္လာတဲ့ခ်ိဳက လက္ထဲမွာလည္းအထုပ္ႀကီး ႏွစ္ထုပ္ကိုဆြဲလို႔။
"ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲခ်မ္းျမႇေ့....နင့္တိုက္ခန္းကလဲ အမွိုက္ပုံႀကီးက်လိဳ႕ဟယ္...အခန္းသန့္ရွင္းေရးေတြဘာေတြနင္မလုပ္ဘူးလား"
ခ်ိဳကေျပာလည္းေျပာ လက္ကအထုပ္ႀကီးႏွစ္ထုပ္အား စားပြဲေပၚတင္လို႔ ၾကမ္းျပင္ထက္ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ကာ ရႈပ္ပြေနသည့္အဝတ္တို႔အား ျခင္းထဲေကာက္ထည့္ေလသည္။
"ငါပင္ပန္းလို႔ပါဟာ"
ခ်မ္းျမႇေ့စကားသံတို႔ကတိုးညွင္းကာ အားငယ္ေနသလို။ခ်ိဳလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္စတို႔က မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲရစ္သီလို႔ေနသည္။
ခ်ိဳလည္းခ်မ္းျမႇေ့ေဘးဝင္ထိုင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအားရင္ခြင္ထဲထည့္လို႔ ႏွိမ့္သိမ့္ေပးသည့္အခါ ခ်မ္းျမႇေ့က အသက္ရႈရပ္တန့္မတတ္ငိုရွိုက္လာသည္။ရွိုက္သံတို႔တစ္စတစ္စက်ယ္ေလာင္လာကာ ခ်ိဳလည္းသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ေက်ာျပင္ေလးအား ခပ္ဖြဖြေလးပုတ္ေပးလို႔ ႏွိမ့္သိမ့္ေပးမိသည္။
"ပူတယ္...သိပ္ကိုပူေလာင္ရတယ္...ငါ့ရင္ေတြထဲသိပ္ကိုပူေလာင္ေနတယ္ခ်ိဳ...အဲ့အခ်စ္ဆိုတာႀကီးကို ငါေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားၿပီ"
ရင္ခြင္ထဲကအသံေလးသည္ တုန္ရီကာကြဲအက္ေနသည္။ဘဝေပးအေျခအေနေတြေၾကာင့္ သန္မာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာ္လည္း သူတို႔ဟာလူေတြထဲကလူတစ္ေယာက္ေပမို႔ ခံစားကာ ငိုေႂကြးတတ္ပါသည္။
"နင္ေဝယံကိုဖြင့္မေျပာဘူးလားခ်မ္းျမႇေ့....နင္လဲသူ႕ကိုခ်စ္ေနတာပဲေလ...ဘာေတြကိုေစာင့္ေနတာလဲခ်မ္းျမႇေ့...နင္လည္းလူပါပဲ....နင္ခ်စ္တဲ့လူကိုခ်စ္တယ္လို႔ရဲရဲဝင့္ဝင့္ေျပာပိုင္ခြင့္ရွိတယ္"
သူမဆိုေတာ့ ခ်မ္းျမႇေ့ကရင္ခြင္ထဲကေနထြက္လို႔
"ဒါဆိုနင္ကေရာခ်ိဳ...နင္လဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပဲေလ....နင္အားနည္းလို႔ရတယ္....နင္မွီခိုလို႔ရတယ္...နင္ငိုေႂကြးလို႔ရတယ္....ငါ့ကိုေတာ့ေျပာၿပီး နင္ကေရာဘာေၾကာင့္မ်ားသန္မာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတာလဲခ်ိဳ"
ခ်မ္းျမႇေ့စကားကိုခ်ိဳကဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိစြာ ႏႈတ္ပိတ္ေနမိသည္။သူတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မွာတတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့အတတ္ပညာဆိုလို႔ ဟန္ေဆာင္ျခင္းအတတ္ပညာတို႔ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဒဏ္ရာကိုယ္စီနဲ႕လူငယ္ေတြ။ဒါေပမယ့္ၿပဳံးထားၾကတယ္။ေပ်ာ္႐ႊင္ေနလို႔ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ဘူး။နာက်င္မႈတရားကိုအံတုလို႔ အသက္မပါတဲ့ ဟန္ေဆာင္ျခင္းတရားတို႔ရဲ႕ အၿပဳံးတုတို႔အား ဟန္ပါပါခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့ၾကေလသည္။
"ငါထပ္မခ်စ္ရဲေတာ့တာခ်မ္းျမႇေ့....တစ္ခါနာက်င္မႈက ငါ့ကိုေတာ္ေတာ္ေၾကာက္႐ြံ႕ေစသြားတာ....နင္ကမွေတာ္ပါေသးတယ္ခ်မ္းျမႇေ့ရယ္...နင္ခ်စ္တဲ့လူက နင့္ကိုခ်စ္ပါေသးတယ္...နင္သာလက္ခံဖို႔ သတၱိမရွိခဲ့တာ"
ခ်ိဳဆိုတာလည္း အခ်စ္နဲ႕ပတ္သက္လို႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ တနင့္တပိုးသယ္ေဆာင္ထားရတဲ့မိန္းကေလး။အဆင့္အတန္းမတူတဲ့သူကိုမွ ခ်စ္မိခဲ့တဲ့သူမက မည္မွ်ပင္သူမအခ်စ္တို႔စစ္မွန္ကာမူ သူမ၏မသန့္ရွင္းေသာအလုပ္တို႔ေၾကာင့္ သူမ၏စစ္မွန္တဲ့ခ်စ္ျခင္းတရားတို႔ေစ်းေပါခဲ့ရသည္။ေစာ္ကားခံခဲ့ရသည္။ခ်စ္ရသူႏႈတ္က ကိုယ္တိုင္ထြက္က်လာတဲ့ ေစာ္ကားတဲ့စကားလုံးေတြေအာက္ သူမသတ္ေသပစ္ခ်င္မိသည္အထိၿပိဳလဲခဲ့ရသည္။
အခ်စ္ဆိုတာ လူကိုပါေသေစနိုင္ေလာက္တဲ့အထိ နာက်င္မႈမ်ိဳးေပးစြမ္းပါလားဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာမ်ိဳးသူမရခဲ့သည္။ထိုလူကိုလည္း သူမယေန႕ထိတိုင္ခ်စ္ေနပါေသးသည္။သို႔ေသာ္ ဘယ္ေတာ့မွထိုလူရွိရာရပ္ဝန္းတိုင္းကို သူမေျခမခ်ေတာ့ပါ။ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီးသူမ၏ခ်စ္ျခင္းတို႔အားေစ်းေပါခြင့္မေပးနိုင္ေတာ့ပါ။တစ္ႀကိမ္နာက်င္မႈက တစ္သက္လုံးအမွတ္ရေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
"နင္ေဝယံကိုခ်စ္တယ္လို႔ေျပာဖို႔တြန့္ဆုတ္မေနနဲ႕ခ်မ္းျမႇေ့....ဟိုကအျခားတစ္ေယာက္အေပၚစိတ္ယိုင္သြားမွ နင္ခံစားေနရလိမ့္မယ္....အဲ့ေတာ့မွေဝးရင္တစ္သက္လုံးေဝးမွာေနာ္ခ်မ္းျမႇေ့"
"တစ္ခါတေလၾက ေျပာေတာ့တာလြယ္တာခ်ိဳ....လက္ေတြ႕မွာရင္ဆိုင္ဖို႔ ငါသတၱိမရွိခဲ့ဘူး"
"သြားသြား...ေရမိုးသြားခ်ိဳး...ၿပီးရင္ေဝယံဆီသြားၿပီးဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့...ငါကေတာ့နင္နဲ႕အမွိုက္ပုံႀကီးကိုသန့္ရွင္းေရးလုပ္ေပးရအုန္းမယ္"
ခ်ိဳ႕အေျပာကို ခ်မ္းျမႇေ့က သေဘာတက်ရယ္ရင္း ေရခ်ိဳခန္းထဲဝင္သြားေလသည္။
ငါသတၱိရွိရွိမင္းဆီလာခဲ့ေတာ့မယ္ေဝယံ....။
☁☁☁☁☁
YOU ARE READING
ရမ္မက်နွံထဲဝယ်
Romance"အချစ်...ဟက်...အလကားအရေးမပါလိုက်တာ" "အချစ်ဆိုတာ မီးတောက်တစ်ခုထက်မပိုဘူး...အချစ်ဆိုတာရုပ်ရှင်မဆန်ဘူး...အချစ်ဆိုတာ ကဗျာဆန်မနေဘူး....ပြီးတော့အချစ်ဆိုတာ ငါ့အတွက်လည်းမလိုအပ်ဘူး"
