"ေဝယံေရ"
ခ်မ္းျမႇေ့က ေက်ာက္ေက်ာဗူးထုတ္ေလးကိုေဝ့ယမ္းလို႔ ခုန္ေပါက္ကာ ေဝယံဆိုင္ထဲဝင္လာသည္။ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ေဝယံကဆိုင္ပိတ္ၿပီဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေလးခ်ိတ္ထားေသာ္လည္း ခ်မ္းျမႇေ့အတြက္ေတာ့ တံခါးအၿမဲဖြင့္ေပးထားသည္။
"ရိုးရိုးလာပါခ်မ္းျမႇေ့ရယ္...ငါဆိုင္မပိတ္ပါဘူးကြ"
"ေရာ့...မင္းအတြက္ေက်ာက္ေက်ာ...ခ်ိဳကဒီေန႕ေက်ာက္ေက်ာလုပ္ေကြၽးလို႔ မင္းစားဖို႔အတြက္ငါယူလာေပးတာ"
ခ်မ္းျမႇေ့ကသူ႕လက္ထဲမွေက်ာက္ေက်ာဗူးေလးအား ေဝယံေရွ႕ထိုးေပးလာသည္။
"ေက်းဇူးပဲခ်မ္းျမႇေ့"
ေဝယံကေက်ာက္ေက်ာဗူးအားယူလို႔ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုၿပီးေနာက္ ဆိုင္ေနာက္ေဖးဘက္ဝင္သြားေလသည္။ခ်မ္းျမႇေ့ကေတာ့ သူနဲ႕ေဝယံရဲ႕ပန္းခ်ီကားရွိရာဆီသြားလို႔ ပန္းခ်ီကားေလးအား ၾကည့္မဝနိုင္၊ရႈ႕မဝနိုင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ေက်ာက္ေက်ာပန္းကန္ႏွင့္အတူ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပန္းကန္ကိုပါ လင္ဗန္းတစ္ခုထဲထည့္လို႔ သယ္လာတဲ့ေဝယံက ထိုဗန္းအားစားပြဲေပၚခ်ရင္း ခ်မ္းျမႇေ့အားခုံမွာလာထိုင္ရန္လွမ္းေခၚသည္။
တတ္ႂကြတဲ့ေျခလွမ္းတို႔နဲ႕ခ်မ္းျမႇေ့က အရင္ကလို႔ ထိုင္းမွိုင္းေနတဲ့ပုံစံမ်ိဴးႏွင့္လားလားမွမသက္ဆိုင္။
"ပန္းခ်ီကားကဘာေတြမ်ားထူးဆန္းေနလို႔ခဏခဏ သြားသြားၾကည့္ေနတာလဲ"
"ငါသေဘာက်လိဳ႕ပါေဝယံကလည္း"
"အဲဒါဆိုမင္းအိမ္ယူသြားမလားခ်မ္းျမႇေ့"
ေဝယံက႐ြဲ႕သလိုဆိုေတာ့ ခ်မ္းျမႇေ့ကေခါင္းခါျပသည္။
"မင္းဆိုင္မွာထားေတာ့ လူေတြအကုန္ျမင္ရတယ္ေလ...အဲဒါမွ မင္းငါ့အေပၚဘယ္ေလာက္ျမတ္နိုးတယ္ဆိုတာ မင္းဆိုင္လာသမွ်လူတိုင္းသိမွာ"
ေဝယံကခ်မ္းျမႇေ့ကိုမနိုင္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႕ေခါင္းသာခါျပသည္။
"မင္းဟာကလည္းအသားနည္းလိုက္တာ"
ေခါက္ဆြဲပန္းကန္ကိုၾကည့္လို႔ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ေနေသာ ခ်မ္းျမႇေ့ေၾကာင့္ ေခါက္ဆြဲပန္းကန္အားေဝယံၾကည့္မိေတာ့လည္း အဲ့သေလာက္ထိအသားမနည္းပါ။
YOU ARE READING
ရမ္မက်နွံထဲဝယ်
Romance"အချစ်...ဟက်...အလကားအရေးမပါလိုက်တာ" "အချစ်ဆိုတာ မီးတောက်တစ်ခုထက်မပိုဘူး...အချစ်ဆိုတာရုပ်ရှင်မဆန်ဘူး...အချစ်ဆိုတာ ကဗျာဆန်မနေဘူး....ပြီးတော့အချစ်ဆိုတာ ငါ့အတွက်လည်းမလိုအပ်ဘူး"
