♕ විරුදාග්නි ♕ (OnHold)

21

පසු දිනෙට පහන් වන විට නම් සඳබරණ ගේ උණ ගතිය පහව ගොස් තිබුණි. නමුත් හිමිදිරි පරිසරයේ ඇති සීතල ඔහුව නින්දෙන් අවධි වීම වළකාලමින් තිබුණි.

තේජාධන මඳකට ඒ වත දෙස බලා හුන්නේ ය. වෙනදාට කෝපයෙන් රවා බලන ඒ කාල වර්ණ අක්ෂි යුග්මය මේ මොහොතේ ශාන්ත ලෙස පියවී තිබුණි. ඒ ඇහිපිය රෝමයන් මත තේජාධන සියුම් ලෙස සිය ආංගුලයන් රැගෙන ගියේය. තරුණයෙක් වීද භරණයන් ගේ ඇහිපිය ⁣රෝම ඉතා දිගු විය. යුවතියකට වත් මෙතරම් දිගු ඒවා නැති වග තේජාධන කල්පනා කළේ ය.
ඒ රෝමයන් අග ඉහළට වක්ව ඇති අන්දම පවා සුන්දර යැයි තේජාධන ට සිතුණි.

තේජාධන ගේ ආංගුලයන් ඉන්පසු ලැගුම් ගත්තේ භරණ ගේ සිහින් දිගටි නාසය මතය. ආශ්වාසයක් ආශ්වාසයක් පාසා ඒ නැහැපුඩු සියුම් ලෙස පිබිදෙයි. මෙවැනි නාසයක් තමා මින් පෙර දුටුවේ රසතල දෙවොලේ වූ මූර්තියක් මත පමණක් බව ඔහුට සිතුණි. ඒ් නාසය ඒ තරමටම පරිපූර්ණ එකක් විය.

නාසය ගැන වර්ණනාව අවසන් කළ ඒ ආංගුලයන් ඉන්පසු සඳබරණ ගේ කොපුල් තල මතට පිවිසුණි. ඒවා සාමාන්‍යයෙන් ළපටි ජාපා පුෂ්පයක පැහැ ගත්තේ ය. නමුත් මෙවෙලේ නම් ඒවා සීතලෙන් මඳක් සුදුමැලි වී තිබුණි. ඒ කාපෝල්‍ය තලයන් ජාපා මුකුටයකටත් වඩා මෘදු විය. කොඳ කැකුළක දළපතකටත් වඩා සියුම් විය.

තේජාධන සිය අත්ල විදා ඒ කොපුලක් ස්පර්ශ කළේ ය. දැනුණ උණුසුම හමුවේ භරණයන් වත සිය අත්ලටම තෙරපන අයුරු දැක තේජාධන හඬ නොනඟාම සිනාසෙන්නට විය.

අවසන තේජාධන ගේ මරකත දෑස හැරුණේ තදින් එකිනෙක තෙරපී පියවුණු සඳබරණ කුමරුන් ගේ සිහින් දිගටි ලවන් යුග්මය දෙසටය.

ඒවා නා දලු වල පැහැය සොරාගෙන තිබුණි. නොවේ, ලවන් වල පැහැය නා දලු විසින් ය සොරා ගෙන තිබුණි. නා දලු වුවත් සුන්දර භරණයන් ගේ ලවන් වල පැහැය සොරාගත් හෙයිනැයි තේජාධන සිතුවේ ය. ඒ ලවන් සිහින් ය. දිගුය. නා දලු වැටියක් වැනිමය. නැත නැත.... නා දලු වැටිය මේ ලවන් යුග්මය වැනි ය. අවසන තේජාධනයෝ නා දල්ල වරදකරු කොට භරණයන් ගේ ලවන් නිවැරැදි කරු කළේ ය.

එදා ඒ ලවන් මතින් තමා විඳගත් උණුසුම් රසය තේජාධනට අංශුවක් හෝ නෑරම යළිදු සිහිපත් කළ හැකි ය. එදා මධුවිත වලටත් වඩා මත් බවක් ඔහුට එයින් දැනුණි. එහි වූ කෝවක්කා කුඩු වල රසය මකාලීමට එදා මධුවිත අපොහොසත් වි තිබුණි. ඒ වෙනුවට මධුවිත මඟින් ඒ රසය ඉහළ නංවා තිබුණේ තේජාධන ට ඒ ලවන් මතින් සිය ලවන් මුදාගත නොහැකි විය.