"අ-ආ………ය්-යූ……….!!!"
හඬ ඇසී පිටත හුන් විරාධ්‍ය ද දිව ආවේය. ඔහුට දකින්න ට ලැබුණේ මිණිරු ව ගිලිහී යන්නට නොදී ගැහෙන ආයුවර්ධ ව සන්සුන් කරලන්නට ප්‍රයාස කරමින් දඟලන අගස්ථි විය. විරාධ්‍ය වික්ෂිප්ත විය.
අගස්ථි විරාධ්‍ය ගේ ද අතින් අදිමින් කෑ ගසන්නට තතනයි. ආයුවර්ධ ගේ ගැහෙන වෙව්ලුම් කන ස්වභාවයේ අඩුවකට මිස වැඩි වීමක් නැති ය.
විරාධ්‍ය හිස වනමින් පපියවි සිහිය රඳවාගෙන අවුත් මිණිරු ව ආයුවර්ධ ගේ සුරතින් මුදා ගත්තේ ය.
"මේ වන්නේ කුමක් ද කියා හෝ සිතා ගත නොහැකියි
ඔබට හෝ වටහා ගත හැකි අගස්ථි?!"
විරාධ්‍ය ඇසුවද අගස්ථි ට ඒ වෙනුවෙන් පිළිවදන් දෙන්නට තරම් ඉස්පාසුවක් නොවුණි. හේ සිය පූර්ණ අවධානය ආයුවර්ධ කෙරේ රඳවා තිබුණි.
"මේ කුමන ඉසව්වක් ද?!"
අවසානයේ අගස්ථි විරාධ්‍ය වෙතින් සංඥා කොට ඇසුවේ යමක් සිහියට නැඟුණු විලාසයෙනි. විරාධ්‍ය අගස්ථි දෙසම බලා හුන්නේ ය.
"පාරින්දයේ පිටත නුවර සීමාව!
පසෙකින් තිබෙනවා යැයි පැවසෙන්නේ මළවුන්ගේ නිම්නය ලෙස සැලකෙන රුද්‍රාන්ත නුවර
අනෙක් පස මහ වනය!"
විරාධ්‍ය ගේ වදන් හමුවේ අගස්ථි කල්පනා කරන්නට විය. මේ වන විට ආයුවර්ධ ගේ ගැහෙන වෙව්ලුම් කන ස්වරූපය මඳක් සමනය වී තිබුණි.
"මා හට හැඟෙනවා අභිවර්ණා අක්කණ්ඩී ට අනතුරක් කියා!"
අගස්ථි සංඥා කළේ සිය පැසෙන් යමක් පිටතට අදිමිනි. විරාධ්‍ය ගේ නේත්‍රයන් දොඹ ගෙඩි තරමට විසල් විය. ඒවා පිටතට පනින්නට පොර කන සේ අගස්ථි දෙසට හැරවුණි.
"ඇ-ඇයි….. එ-එසේ ප්-පවසන්නේ?!"
විරාධ්‍ය ට වදන් ගොත ගැසෙන්නට ද ගෙනය. අගස්ථි ආසන මුද්‍රාවට එමින් ම විරාධ්‍ය දෙස බැලුවේ ය.
"ආයු සහ වර්ණා අක්කණ්ඩී නිවුන්නන් නිසා!
මා කියවා අසා ඇති පරිදි නිවුන්නන් යනු විශේෂ වූ අන්‍යොන්‍ය බැඳීමක් ඇති අයවලුන්!
