කුඩාවා හඬමින් ම රසතල මාණික්‍ය උද්‍යානය මැදින් දිවෙන අඩිපාර දිගේ දිව යන්නට විය. පසු පස්සෙ කුඩාවා ව හඹා ආවේ තවත් නාඹර වියට පිළි පන්නට තනන දරුවෙක් විය.
"මළණු! මඳක් සිටින්න කෝ!"
"නොහැකියි……… මා අමනාපයි අයියණ්ඩි සමඟ!
ඔබ නපුලුයි!"
කුඩාවා තවමත් හඬයි. හඬමින් ම දුවයි. අවසානයේ වැඩිමල් දරුවා සිය වේගය ත්වරණයකට ලක් කොට කුඩාවා ව අල්වා ගත්තේ ය.
"අත හලිනු අයියණ්ඩි!
මා අමනාපයි!
ඔබ කූරයි…….
මගේ විහඟාත් බිඳ දැමුවා!"
කුඩාවා වැඩිමලාගේ දෑත ට නතුව මැසිවිලි නඟන්නට විය. වැඩිමලා එක්වරම සිනාසුණි.
"කූරයි?!
කුමක්ද අගස්ථි කූරයි ලෙස පවසන්නේ?!"
අගස්ථි ගේ ඉකිය හැඬීමක් බවට පරිවර්තනය කිරීමට වැඩිමලාගේ එකී පැන ද්වයට හැකි විය. ඉදින් හේ කෑ මොර දී හැඬීමට පටන් ගත්තේ ය.
"යලු! මත අවැසි නෑ කිසිවෙක්!
අත හලිනු මාව!"
අගස්ථි ගේ හැඬීම කෑ ගැසීමක් බවට හැරෙන්නට විය. වැඩිමලා ආයසයකින් එක් හස්තයක් නිදහස් කරවාගෙන සිය හිණෙ එල්වා ගෙන හුන් පැසට දැම්මේ එයින් යමක් පිටතට ගන්නට විය. ඒ දුටු කල් හී නම් අගස්ථි ගේ අගස්ථිමය නෙත් කෙවෙනි වල කඳුලු වියැළී ඒවා කණාමැදිරි එළි සේ දිලිසෙන්නට ගත්තේ මුවද කැකුලු දන්ත පෙනෙන සේ සූකිරි මඳහසකින් විවර වන විටය.
ඒ මැටියෙන් තැනූ තවත් විහඟ රුවක් විය. වැඩිමලා සිය සොයුරු වූ අගස්ථි ගේ වෙසෙස් වෙස් පෙරළිය දෙස සිනහවකින් ම බලා හුන්නේ අගස්ථි ඔහු අතින් ඇද ගත් විහඟ රුව ඒ මේ අත හරවමින් පෙරළමින් බල බලා ඒ සූකිරි මදහස තවත් විදාළන කල්හිය.
"ඒ හලි සුන්තලයි අයියණ්ඩි!
මා මනාපයි ඊට!
හලිම අපූලුයි!"
වැඩිමලා ද අගස්ථි හා සිනාසුණි. ඒ සුරත ද එසවී හිස මත රැඳුණේ සියුම්ව කේශයන් අතර දෑඟිලි දඟ කරවමිනි.
