♕ විරුදාග්නි ♕ (OnHold)

24

අගස්ථි නම් තවමත් වික්ෂිප්ත ලෙසින් ආයුවර්ධ දෙස බලාගෙන හිස කසයි. විරාධ්‍ය සිය නළලත නැඟී තිබූ දහඩිය රලු ලෙස පිටි අත්ලෙන් පිස දමා යන මග අසල වූ විසල් තුරු හිසක සෙවණ යටට ගියේ සිය බරැති උර පොදිය බිම තබමින් ඒ මතම අසුන් ගන්නට විය.

ආයුවර්ධ ද මිණිරු සමඟින් තුරු සෙවණ යටට ආයේ ය. අගස්ථි තවමත් චණ්ඩ හිරු රැස් යට කල්පනා කරමින් හිස කසයි.

"අගස්ථි!

දැන්වත් සෙවණට එනු!
කුමක් සිතමින් අව්වේ දැවෙනවා ද මන්දා?!"

ආයුවර්ධ ගේ සුපුරුදු කඩි කන කෝපය යළිත් පිට පැනි සෙයකි.

"ක්ෂමා...... ක්ෂමා ආයුවර්ධ අයියණ්ඩි!

තවමත් මා මේ ඔබ පැවසූ වදන් හි අක් මුල් ගලපාලීමට වෙහෙසනවා......

ඔබෙන් යමක් විමසන්නට අවැසියි
කෝප ගන්නෙ නැති නම්!"

අගස්ථි පහව නොගිය කල්පනා කාරී බවකින් ම ආයුවර්ධ දෙසට හැරී සංඥා කළේ හේ ද තුරු සෙවණ යටට වැදුණි.

"විමසනු ඉදින්!
කෝප ගත්තා කියා ඔබේ පැනයන්ට පිළිතුරු ලැබෙන්නේ ත් නෑ !
මේ ගැටලු විසඳෙන්නේ ත් නෑ!"

ආයුවර්ධ පැවසුවේ තුරු කඳට පිට දී පොළව මත අසුන් ගනිමින් ය. අගස්ථි බරැති ශ්වාසයක් පහළට හෙළා සිය සංඥා බස ඇරඹීය.

"ඔබට තවමත් ස්මරණයේ පවතී ද එදින මියලු නුවර සල්පිල මැදදී පහර දුන් අයව?!
මීට පස් වසරකට පමණ ඉහතදී......."

"ස්මරණයේ පවතී
මේ ගැටලු නිසායි මා ද දැන ගත්තේ ඒ භීත රැකවලුන් කියා.......

හදිසියේ කිමද ඒ ගැන විමසන්නේ?!"

ආයුවර්ධ විමසුවේ කුහුලින් ය. එවර නම් විරාධ්‍ය අගස්ථි හා ආයුවර්ධ වෙත බාධා කරන්නට විය.

"භීත රැකවලුන් මියලු නුවර?!

කුමක් ද ඔබලා මේ කතිකා කරන්නේ
පවසනා දෙයක් මටද වැටහෙන සේ පවසන්නට නොහැකි ද?!"

ආයුවර්ධ හිසෙහි අත ගසා ගත්තේ ය. සිය නිවුන්නිය වූ අභිවර්ණා පවසන පරිදි ම විරාධ්‍ය යනු අමු ම අමු අඥානයෙක් වග ආයුවර්ධ ට සිතුණි. හේ උගුර පාදමින් ම තම හඬ අවධි කළේ ය.