Wprowadzające w różnoraki nastrój krótkie opisy chwil pomiędzy Yoongim a Jiminem. Pobudzające do pracy wyobraźnię, w której opisane krótkie momenty dzieją się na własny pięknie dramatyczny sposób 💞
Pisane wyłącznie z perspektywy Jimina.
*Planuję...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
✥
Po raz pierwszy widziałem go w takim stanie. Nie był zły, nie był szczęśliwy, nie miał silnych nawrotów depresji… Mój Yoongi po prostu siedział na dużym fotelu skierowanym wprost na wielkie okno, jak posąg. Jego oczy z których spływały łzy, wtopione były w silny deszcz. Pomieszczenie było ciemne przez pogodę, a jedynie słabe światło bijące z zewnątrz pozwoliło mi dostrzec ten zagadkowy dla mnie moment, w którym znajdował się Yoongi. Zaduma? Bezsilność? Rezygnacja? Tak bardzo chciałem wtedy znaleźć się w jego umyśle i odczytać z najgłębszych zakamarków wszelkie odpowiedzi na moje kłębiące się pytania. A kiedy odważyłem się zapytać go co się stało, powiedział: “Myślę nad słowami do moich tekstów… W smutku mam więcej pomysłów. Odnajduję się w nim.” Nie chciałem by był smutny, ale starałem się go zrozumieć. “Smutek to mój sprzymierzeniec Jimin. Pomaga mi w walce z lękami. Rozumiesz?” ~ Pytając nawet na mnie nie spojrzał. Był jak w hipnozie. Totalnie oderwany od rzeczywistości. “Staram się.” ~ Przyznałem. Nie chciałem go wtedy opuszczać, nawet jeśli miałbym tylko siedzieć i bezczynnie się na niego gapić, ale nadeszła taka chwila w której Yoongi powiedział, że chce być sam…
