Stealing Her Heart

CHAPTER 37

Aubrey POV

napaaray ako ng padabog akong inupo ni royce sa kama niya dito sa apartment niya. i can't believe na dinala niya ako dito! what is he up too ba?! nakakatakot siya ha. his apartment are close to the park i was kanina. kaya madali niya lang akong nadala dito.

"ano bang kailangan mo?" galit kong singhal sa kanya. tiningnan niya ako sa mata at binigyan na naman ng ngisi, napaatras nalang ako ng ilapit niya ang mukha sa akin.

"isa lang naman ang gusto ko hindi ba, ang maging tayo. tapos hindi mo pa kayang tupadin ang hiling ko." hindi ko naman makapaniwalang tiningnan lang siya. this man is insane! can he not notice that i am so deeply inlove to my antoinette my luvs? halos nga buong batch namin ay alam iyon eh. at sino siya para tupadin ko ang hiling niya, he's a creep!

"ang kapal namn ng mukha mo para isipin yan. tsaka for your infirmation royce, hindi ikaw ang gusto ko at itatak mo yan sa kukuti mo. ilang beses ko bang sabihin na ayaw ko nga sa 'yo. bakit ba hindi ka nalang mag move on? this childish act of yours ay walang magandang patutunguhan. wake up and lubayan mo na ako. please."

as i said those words ay pansin kong nagdilim na ang paningin niya na ikinanginig ng katawan ko. i forgat na nandito pala kami sa loob ng apartment niya at wala akong takas kung saktan man niya ako. natatakot na ako. someone, please save me.

"what if i told you, na i will reveal that fucking idiot secret na kinababaliwan mo sa mundo?" nalito ako sa sinabi niya ngunit nanlaki ang aking mata ng marealise ang tinutukoy niya. how did he know. her seems satisfied sa reaksyon ko.

antoinette's secret is her biggest weakness. and base rin sa nangyari nakaraan ay natatakot talaga siyang ma-expose sa kasamihan. i don't want her to lock herself out in the world when that happened.

"now, make a wise decision aubrey. me or her." nakangising ani niya at hinaplos pa ang mukha ko bago lumabas ng kuwarto. at alam kong inilock niya pa iyon. napayakap nalang ako sa hita ko at iniyuko ang ulo.

I'm scared.

i can't also call someone kasi kinuha ng lalakeng iyon ang mga gamit ko.

___

Antoinette POV

"Good to know that the issue has been resolved." Ani ni Dad habang kaharap namin Ang Isa sa kaniyang Pinagkakatiwalaan Ng branch niya Dito sa cebu. Pumunta kami Dito para nga ayusin Ang issue pero pagdating namin naging ok narin daw.

Nagsayang lang ako Ng Oras na sumama Kay Dad. Nag-usap pa Sila Ng Kasama habang ako ay inililibang Ang sarili sa pagmasid sa paligid Ng kompanya na 'to. As usual Malaki at kahanga hanga Ang desenyo Ng instruktura Ng loob maging sa labas. Napakalaki rin.

"We will go ahead." Narinig ko nalang Ani ni Daddy Bago tumalikod na sa kausap. Tumango nalang ako Dito bilang paalam at sumunod Kay Dad. Wala kaming imik na muling sumakay sa sasakyan at bumyahe papuntang airport.

Hindi ako mapakali. Kanina pa ako nakakaramdam Ng kaba na patuloy ko namang iniignora. Baka I just miss that girl.

Napakagat ako Ng ibabang labi para pigilan Ang pagngiti habang inaalala Ang moment namin ni Aubrey. I should be stoic.

Ganito pala Ang nagagawa sa 'yo Ng pagmamahal kapag nagpakalunod kana? I kinda like it.

__

Pagkarating palang sa bahay ay agad ko Ng tinawagan si Aubrey kaso Hindi man lang siya sumasagot. I should be calm kaso, knowing her, alam Kong sasagutin niya agad Ang tawag ko dahil ako na 'to.

I decided to call her sister. Nakatatlong ring lang ay sinagot na agad ako nito.

"Antoinette? Napatawag ka?"