SUBMISSIVE 3: LENNOX SEVILLA

CHAPTER 25

CHAPTER TWENTY FIVE

Pagmulat ng mga mata ni raiza, nagtataka siyang pinaikot ikot ang paningin sa kabuuan ng kwarto kung nasaan siya.

The color of the wall was a combination of gray and haze green. The curtain is huge, it was from ceiling to floor and it was color lavander.

Ang malawak na space ay may sofa, may tv na malaki na naka hang sa gitna ng console. And the door, napakalaki.

She blinked and smiled when she realized she's here in their new home.

Home.

Lennox.

Her home.

So, hindi sila umuwi kagabi sa condo. Nakatulugan na nga niya talaga ang asawa kagabi. Ewan ba niya, parang lagi siyang puyat. Malakas naman siyang kumain at matulig pero tila ba lagi siyang nawawalan ng enerhiya.

Matakaw siguro ang anak nila. Napatawa siya ng mahina sa naisip saka nag-inat.

Bumangon na siya at tinanggal ang comforter sa katawan. Hindi na siya nagtaka ng iba na ang damit niya. T-shirt na ng asawa niya.

Lately kasi nakakahiligan niya ang pagsusuot ng damit nito, kahit malaki ang baywang ng mga walking shorts nito, pilit niyang pinagkakasya sa kanya.

Ewan ba niya, she really like to smell his clothes this past days, though for some reason, ayaw niya ng pabango nito, kaya hindi na ito gumagamit niyon. And his laughter, she really hates it.

Pumunta siya sa bathroom, may nakita siyang bagong toothbrush doon kaya ginamit na niya. After maghilamos at mag-ayos, lumabas na siya sa kwarto nila at bumaba gamit ang lift.

Pagdating sa baba, pumunta siya sa kusina, ilang ikot muna bago niya narating iyon. This house is huge, really. Kapag hindi kabisado, mawawala ka na lang talaga.

Pagdating doon ay kinabisado niya ang buong kusina, may malaking island counter. Malawak na lutuan, ang gara ng cabinets. Halos lahat ng dingding na yata ay may cabinets.

Sa bandang gilid ay may wine rock, pumunta siya doon at nalaman niyang iyon pala angg nagsisilbing partition sa dining area.

Sumilip siya doon, and her mouth opened, literally. Why. the table is huge too. Maybe around 12 seaters or so. She sighed. Bumalik siya sa kusina, binuksan ang mga cabinets sa taas ng lababo, at nakita niyang it was full with stocks.

Nagulat pa siya ng may biglang yumakap mula sa likuran niya. "Hi baby. Good morning"

It's her husband.

"Morning. Bakit puno yata ang kusina?"

"Ah. yeah, nag grocery na ako. Pinuno ko na since hindi na tayo babalik sa condo. Our things will be delivered here later this day"

Humarap siya sa asawa. "Nagmamadali?" Ngisi niya.

"Hmm. Our family is growing, I need to make sure paglabas ng baby natin ay nasa maayos na tayong tahanan. Malawak ang space para makapaglaro siya" Sabi nito habang inaayos ang mga buhok na nakawala sa pagkakatali. Isinasabit nito niyon sa tainga niya.

Her heart melted. His simple touch and small gestures have big impacts on her. Making her more and more in love with her man.

Natawa siya ng mahina. "Matagal pa naman na makakapaglaro siya e. Bubuhatin pa siya ng mga ilang buwan o kaya isang taon mahigit, depende sa paglaki niya"

May mga baby kasi na hindi agad nakakatayo o nakakahakbang. Iba-iba naman kasi ang bawat sanggol. Dipende na lang din sa lakas ng katawan ng mga ito.

"Kahit na. Basta dito na tayo titira" Napakurap ito kapagkuwan "I mean, okay lang ba sa'yo babe?"