Chapter 19
Geco's POV
"I'm fine," sambit ko na inalis ang pagkakahawak niya sa akin. It looks like she's not her usual self, nakapaa na ngayon at hindi pa ata aware na nasa batong puno na ng lumot ang kaniyang paa.
"Stand up. Let's go back to the yacht. I'll give you a first aid." Seryoso ang kaniyang mukha nang sambitin 'yon. Pinal ang tinig. Her friends and Anjo's friends are looking at the two of us. Kuryoso habang pinagmamasdan kami.
"Right, you should go back to the yacht, Geco," ani Siobhan sa aliw na tinig na hindi na rin pinansin pa ni Amara. She's too focused on my knee.
Ni hindi na ako nakapagsalita dahil gusto na lang ding takasan ang tingin ng mga kaibigan nila sa aming dalawa.
When we got in the yacht, pinaupo niya lang ako panandalian bago siya nagtungo sa isa sa mga kwarto ng yate nila. Pinanood ko lang siya nang lumuhod siya sa harap ko. Napataas ang kilay ko roon. Amara Anastasia? Nakaluhod sa harapan ko? That's a big news. Dapat ipakalat.
Marahan niyang nilinis ang sugat sa tuhod ko. She looks so worried while doing it. Siya? Nagsisilbi sa iba? Parang nakaimposibleng isipin.
"Umiiyak ka?" tanong ko nang marinig ang mahinang hikbi niya habang ginagamot ang paa ko. Aba? Hindi ko naman siya pinilit na gawin 'to? Siya itong may gustong gawin 'yan.
"I'm not." But her voice can't hide her emotions.
"Why are you crying? Ako na. Tumayo ka na riyan." I tried to take away the cotton that she's holding but she immediately move it away from me. Hindi na napigilan pa ang malakas na paghikbi.
"Is it painful?" aniya na patuloy pa ring nililinis ang sugat ko kahit na umiiyak na.
"Ayos lang." I can't help but smile a little watching her, remembering our childhood together. She used to cry a lot when we are kids, madalas kahit hindi naman siya ang nasasaktan. Pero madalas ay dinadaan niya pa rin 'yon sa kamalditahan.
"I'm sorry..." Her voice quiver. Ang mukha'y nagsusumamo habang nakatingin sa akin.
"It's not your fault that I fell." Hindi niya naman talaga kasalanang nadapa ako. Pati na rin nahulog sa kaniya.
"I'm sorry for pushing you away... Hindi ko naman talaga gustong gawin... Ayaw ko na... I can't take this anymore, Geco..." She was still kneeling in front if me habang nakahawak na sa laylayan ng damit ko. Umiiyak. My lips parted at that.
"Ayos na... Tapos na... Nakamove on na ako."
Talaga lang, Georgina, huh?
"What?" Lalo pang lumakas ang hikbi niya kaya parang pinipiga rin ang aking dibdib habang naririnig ang kaniyang bawat hikbi.
"You don't like me anymore?" tanong niya habang nakatingala na sa akin ngayon, para itong tutang naghihintay ng atensiyon ng kaniyang amo.
"You don't like me at all..." As if she was so sure of that.
"I don't," I said, fixing my hair while looking at her. I can see the pain in her eyes because of what I said.
"Since we were young, I don't like you. I don't like you being too kind to others while so mean to me. I hate seeing your warm and innocent smile but always rolling your eyes at me. I thought I just hate you but recently... I realize that I just hate how you can make my heart flutter as you do to others. I want to be different. I don't want to be one of the people who likes you but then I fail, miserably. I am doomed. Hurt. Iba ang nararamdaman sa gustong isipin ng isipan. Gusto kita. Gustong-gusto."
Her lips parted, her make up are already messy but she's still shining in my eyes. If the boys are here, baka hindi na nagkandaugaga ang mga iyon para lang magbigay ng panyo sa kaniya.
