Epilogue
Amara's POV
"Then leave. Wala ka rin naman talagang silbi, babae lang kita, tandaan mo 'yan. Tagapag-alaga lang ng anak," Daddy said habang dinuduro ang Mommy ko. Kita ko ang luha mula sa mga mata ni Mommy kaya tuluyan akong napaiyak habang hawak-hawak ni Kuya Alas ko habang nakasilip kami sa kanila.
"You will rot in hell," malamig na saad na sambit ni Mommy habang kinukuha ang kaniyang mga gamit. Sinipa ko si Kuya Albert nang makitang lumabas si Mommy. Malakas ang ulan at kulog pero tuloy-tuloy lang siya sa paglabas.
"Mommy!" malakas kong sigaw habang hinahabol siya sa ulan. Hindi siya huminto na wari ba'y wala sa kaniyang sarili. Her eyes were dull when she looks at me pero unti-unting pumatak ang luha nang hawakan ko ang laylayan ng kaniyang damit habang umiiyak. Napayakap pa akong lalo habang ang kulog at ulan ay lalo pang lumakas.
"I'm sorry, Baby ko... Babalikan ko kayo ng mga kapatid mo... Don't cry so much, alright?" bulong niya habang pilit na pinapapasok ako sa loob ng bahay. Narinig ko rin ang parang kulog na tinig ng aking ama habang tinatawag ako. The guards also take me away from my Mom rason kung bakit mas lalo akong napahagulgol ng iyak habang sinisigaw ang pangalan ng Mommy.
"Mommy, don't leave Amara!" malakas kong sigaw habang galit akong tinignan ng Daddy.
"Stop it, Amara! Don't ask someone who wants to leave to stay here!" malakas na sigaw ni Daddy sa akin. Patuloy lang ako sa paghagulgol sa pag-iyak and that's also the last time I saw my Mom. She left us and wouldn't be able to come back anymore.
"My Mom doesn't love! Do you understand it? Iniwan ako ng Mommy ko!" malakas kong sigaw habang nakatingin sa batang babaeng nakikipagtalo sa akin. Or maybe I am the only one fighting with her. I hate how she looks at me. She's just our servant daughter but she looks at me as if I am beneath her. Ang mga mata niya'y malamig na nakatingin sa akin habang nakaupo ako sa garden, pinipitas ang bawat dandelion na paboritong-paborito ni Mommy.
"Paano mo nalaman? Nagtanong ka ba?" she coldly asks at me. Nilagay niya ang takas na buhok sa kaniyang tainga habang nanatili ang tingin sa akin, hinihintay ang magiging sagot ko. Wala ring kangiti-ngiti sa labi habang may hawak-hawak na libro. Tila nadaanan lang ako kaya huminto.
"How can I ask when she's not here anymore? Are you stupid? She already left me!" malakas na sigaw ko na tumayo pa para lang makipagtalo sa kaniya. Tinulak niya ang aking noo bago lumayo sa akin.
"Edi itanong mo kapag nagkita kayo." Her logic is stupid pero hindi ko alam kung bakit I become helpful because of that.
That servant girl always makes my blood boil. She always picks a fight with me.
Lumapit ako sa kaniya bago hinila ang librong hawak niya. See? She always fights with me! Ayaw niya akong kalaro!
Nakitaan ko ng iritasiyon ang kaniyang mukha dahil sa ginawa ko. Tumayo lang siya at mukhang walang balak na patulan ako kaya mabilis na namuo ang inis sa akin. Ha! Who is she to ignore me? Everyone likes me! Except her!
Agad kong hinawakan ang kaniyang kamay na paalis. Napatingin siya sa kamay kong hawak siya. Hindi ko siya binitawan habang nakataas pa ang kilay.
"What do you want? Play with you? Princess?" she taunted. She's the most annoying person I know.
I hate it when she plays with everyone but not with me. I can see her smiling with some kids in school but not with me. Naging kaklase ko rin siya para makalaro but she doesn't even want to talk with me.
"She likes me though. Maybe she don't play with you because you aren't pretty," sambit ni Anjo sa akin kaya agad nagsimula kaming mag-wrestling na dalawa. Napahalakhak siya sa akin doon. Natutuwang naasar niya ako.
