ACILAR KONAĞI

24.Bölüm

Sabah uyandığımda kendimi yatakta buldum. Azad'ın kollarında... Sıkı sıkı sarılmıştı. Sanki kaçıp gidecekmişim gibi. Uykusu hafifti. Eğer çok sessiz olmazsam hemen uyanıyordu. Ayrıca şu an kollarından kurtulabilecek gibi de görünmüyordum. Ellerimi çıkardım. Yüzünde gezdirmeye başladım. Gayet yakışıklı bir yüzü vardı. inceledikçe hayran kalmıştım. Normalde sakal bırakmıyordu ama hafif sakalları çıkmıştı. Elimin tersiyle sakallarını okşadım. O an gözlerini kırpıştırarak açtı.

"Günaydın."
"Günaydın."

Gözlerimiz birbirine daldı. Çok huzurlu hissetmiştim. Ona karşı onun tanıştığı ilk Hira değildim artık. Özellikle geçen haftalarda tutumum çok değişmişti. Daha farklı bakıyordum. Daha hayran, daha sevgi dolu... Kollarını serbest bırakması ile yatakta uzaklaştım. O da kalkıp sessizce duşa girdi. Bende giyinme odasına girip önce kendim hazırlandım sonra Azad'ın kıyafetlerini hazırladıktan sonra aşağıya indim. Herkes uyuyordu büyük ihtimalle. Tabii daye hariç. Dayeye gidip haber verecektim. Aradığım yerde, mutfakta, buldum dayeyi. Yanına gittim.

"Günaydın."
"Günaydın kızım."
"Daye, biz bugün Azad ile bir hastaneye varıp geleceğiz. Kahvaltınızı yapın siz. Bizi beklemeyin."
"Tabi kızım. Bir şey mi oldu?"
"Yok benim rutin kontrollerim."
"İyi iyi aman bir şey olmasın. Ha bu arada. Siz Azad ile dün gece tartıştınız mı?"
"Yok dayem. Nereden çıktı bunlar?"
"Yemeğe inmediniz. E bizim oğlan odasına gitmemiş, ben yatarken çalışma odasının ışıkları yanıyordu."
"İşleri varmış biraz. Geç geldi."
"Geldi mi gerçekten?"
"Geldi tabi hem aşk olsun benim sana yalan borcum mu var?"
"Yok da işte merak ettim. Aman kavga etmeyin de."

O sırada kaşları çatık Azad geldi mutfağa. Elini belime atıp alnıma bir öpücük kondurdu. Dayeye döndü.

"Niye kavga edelim sultanım?"
"Ne bileyim ben? Yemeğe inmediniz, sende akşam ben yatarken çalışma odasındaydın."
"Dün akşam yemeğine inemedik çünkü Zeynep için bir açıklama borçluydum Hira'ya. İşler birikince de geceye sarktı."
"E iyi iyi o zaman. Ben sizi merak ettim sadece."
"Merak etme dayem. Senin gelinin kıyamadı geldi çalışma odasına yat uyu dedi."
"İyi demiş. Aklı çalışıyor sana nazaran."
"Ayıp edersin."
"Hadi gidin artık. Millet üşüşcek."

Dayenin ellerini kış kış ederek bizi kovamazsıyla evden çıkıp kliniğe gittip. Ben müthiş bir tedirginlikle beklerken Azad sessizce elimi tuttu. Kan verirken de elimi tutmaya devam etti. Kanı verdikten sonra bir yere oturup simit çay yedik. Aslına bakılırsa Azad sadece çayı içti. Benim ise bir şeyler yiyesim yoktu. Yine de zorla bir parça simit yedirdi. Biz tahlillerin çıkmasını beklerken saat öğleye doğru geliyordu. Saatin dolduğunu görünce doktor hanımın kapısına gittik. Kapıda da gergin bir bekleyişin ardından içeriye girdik. Doktoru beklerken sıkıca eteğimi tutuyordum. Azad ellerimi avuçlarının içine alıp okşamaya başladı.

"Heyecanlandın mı?"
"Biraz."
"Kararın hâlâ aynı mı?"
"Azad. Ben dün geceden beri hatta buraya gelirken bile dua ettim."
"Ne diye?"
"İnşallah hamile değilimdir diye."
"..."
"Gerçekten hazır değilim. Müthiş korkuyorum. Ya hamileysem. Çünkü hamile olduğumu duymak bile istemiyorum."

Azad ellerimi bıraktı. Ve oturduğu yerden uzaklaştı. O sırada doktor hanım içeriye girdi. Dosyayı açtı. Benim geçmişimi okuyordu.

"Hira Duran."

Azad duyduğu soyad ile gerildi. Şimdiye kadar hiç resmi bir işlem yaptırmadığımız için farkında değildi ama ben bekar bir kadındım. 

"Medeni haliniz bekar."
"Evli doktor hanım."
"Siz eşi olmalısınız o halde."
"Öyleyim. Resmi işlemleri halletmekte geç kaldık."
"Tabi."
"..."

Yorum yapmadım şu an başka dertlerim vardı. Pür dikkat doktoru dinliyordum.

"Hira hanım hastalık geçmişinizde kalbinizde ritim bozukluğu olduğu yazılıyor."
"Doğru. Doğduğumdan beri var."
"En son regl olmanızın üzerinden de baya bir süre geçmiş."
"Bir aydan biraz fazla oldu."
"Tamamdır o zaman buraya gelmenize neden olan sorunuza cevap verelim."

Bilgisayarda bir yerlere girdi. Baktı. Gözlüğünü takıp iyice inceledi. En son kafasını kaldırdı. Gözlüğünü çıkardı ve kollarını bağladı.

"Evet Hira hanım...'