Karia

44. Bölüm: "Kaybolan Yıllar"

Finale son iki...

Bölüm şarkısı: Sezen Aksu - Kaybolan Yıllar

Bölüme bu kadar yakışan başka bir şarkı olamazdı herhalde🤭

Oy ve yorum plizzzzz☺️

İnstagram hesabım: yusra.ergunn

Tiktok hesabım: yusraergunkitapları

Keyifli Okumalar🤎

Hastaneden ayrıldığımda hala şaşkındım. Doktorun yani Levent abinin -kendisi böyle seslenmemi rica etmişti- anlattıklarından dolayıydı bu şaşkınlığım. Eve geldiğimde öğrendiklerimin etkisi hala üzerimdeydi. Merdivenlerden inen halamı gördüm. Levent abinin anlattıkları bir kez daha canlandı zihnimde. Üzüldüm. En az halam kadar kalbim kırıldı. Levent abi gibi yıkıldım. Kaybettikleri yılların altında ezildim. Hüzünle iç geçirdim ve o an verdiğim karardan pişman olmamayı diledim.

"Hala!" diye seslendim beni fark etmesi için.

"Efendim canım." Nasıl da güzel gülümsüyordu. Halamın gülüşünde efsunlu bir şeyler vardı adeta. Güldüğü zaman yüzü öyle müthiş bir şekilde parlıyordu ki, güneşi bile kıskandıracak derecede bir gülümsemeydi bu. Levent abinin ona âşık olmasına hak vermek lazımdı.

"Melek! Daldın," dedi. Sesi beni kendime getirdi.

"Hala benim diğer evden getirmem gereken birkaç parça eşyam var. Benimle gelir misin?"

O evin lafını duyunca gülümsemesi yüzünde soldu. Sebebini elbette biliyordum. Çünkü Levent abi o evde komşumuzdu.

"Ben gelme..." İtiraz etmesini önlemek adına hemen lafa girdim.

"Diğer ev demişken şu doktor taşınmış oradan. Ne güzel doktor komşumuz vardı, o da gitti," dedim usta bir oyuncunun sahnesini sergilerken ki tavrıyla.

Duraksadı. Gözleri korkuyla dalgalandı.

"Ne-nereye gitti ki?" Önce kekeledi sonra umursamıyormuş havasıyla konuştu.

Omzumu silktim. "Bilmiyorum. Daha geniş bir eve geçmek istemiş olabilir."

"Ha! Ben buradan gitti sandım."

"Yok. Az önce yanından geldim." Yanına gitmeme bir anlam verememişti. "Kontrole gittim, orada söyledi." Anladım der gibi başını salladı. "Her neyse bize ne."

Gülümsemeye çalıştı ama yüzünde fazlasıyla sahte durmuştu.

"Tabi canım."

"Gidiyor muyuz?"

Bu defa itirazsız kabul etti. "Çantamı alıp geliyorum."

Yüzümde sinsi bir sırıtmayla arabada onu bekledim. Telefonumdan Levent abiye hemen bir mesaj çektim. O sırada halam beni çok bekletmeden geldi. Kısa yolculuğumuzun ardından tanıdık apartmanın önüne gelince arabadan indik.

Burada kısa bir zaman kalmıştım ama alışmıştım. Sakinliği huzur veriyordu. Yaşadığımız olaylardan sonra dedem ne benim ne de Demir’in orada kalmasına izin vermedi. Gözümün önünden ayrılmayacaksınız. Kimin ne diyeceği umurumda değil, diye otoritesini ortaya koymuştu. Doğrusu bizim de canımıza minnetti. Aynı çatı altında olmak bana iyi geliyordu. Biliyordum ki iki oda ötemdeydi ve görmek istediğimde zaman kaybetmeden anında sıcacık kollarının arasına girebilirdim.