Jego dziewczyna odeszła z powodu nowotworu, a jej chłopak utonął na wyspie Jeju. Oboje nie potrafią odnaleźć się w nowej rzeczywistości, czując ciągły bezsens i pogłębiającą się pustkę, której nie są w stanie niczym zapełnić.
Ból zbliża ich do siebi...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
──────────
CHAPTER TWENTY THREE : COUNT ON ME
[ 1,6k words ]
⠀⠀⠀⠀⠀Pokój redakcyjny szkolnej gazetki miał w sobie coś uspokajającego. Być może była to zasługa cichego brzęku starego kaloryfera, teraz tak usilnie walczącego z grudniowym chłodem, albo zapachu kawy, który prawie zawsze unosił się w powietrzu.
Ściany zdobiły wycinki starszych numerów gazetki i różnokolorowe samoprzylepne karteczki, które przypominały o terminach i pomysłach na nowe artykuły. Na jednym z biurek leżała otwarta książka o podstawach dziennikarstwa, a obok niej kubek ze świeżo zaparzoną kawą, z wyblakłym napisem „Piórem i sercem".
Chae pochylała się nad tekstem, a jej długopis sunął, poprawiając błędy i zaznaczając fragmenty wymagające przeredagowania. Od kilku dni znów była częścią redakcji i choć dopiero wchodziła w rytm pracy, czuła się, jakby nigdy nie odeszła.
Zatrzymała się na chwilę, odkładając długopis. Wzięła łyk kawy i spojrzała przez okno na szkolny dziedziniec pokryty cienką warstwą śniegu.
Po raz pierwszy od dawna czuła, że jest na swoim miejscu. Tak długo jej tego brakowało — atmosfery redakcji, pracy nad artykułami, małych sukcesów i wyzwań. I wbrew pierwotnym oporom, powrót tutaj był jedną z najlepszych decyzji, jakie podjęła w ostatnim czasie.
Choć teraz zajmowała się korektą cudzych tekstów, miała tyle tematów, które chciała w przyszłości opisać — od relacji z wydarzeń szkolnych, przez wywiady z nauczycielami, aż po ciekawe historie z życia uczniów. Marzyła o tekstach, które by inspirowały i skłaniały do refleksji.
Nagle drzwi otworzyły się z lekkim skrzypnięciem. W progu stanął Jung Hoseok, nauczyciel języka koreańskiego i opiekun szkolnej gazetki, taszcząc teczki i wydruki. Miał na sobie elegancką białą koszulę, którą tradycyjnie nieco nonszalancko rozpiął pod szyją.
— Widzę, że praca wre — rzucił z nutą żartu, zamykając za sobą drzwi.
— Staram się nie wypaść z rytmu — Uśmiechnęła się, odkładając kubek.
— Dobrze znów cię tutaj widzieć. To miejsce bez ciebie... powiedzmy, że trochę zboczyło z kursu.
— Działała, owszem. Ale wiesz, co opublikowali ostatnio? Cytuję: „Jeon Jeongguk vs. Kim Taehyung: kto zgarnie tytuł największego przystojniaka wśród nauczycieli?" — Hoseok usiadł na krześle obok jej biurka, spoglądając na nią z udawaną powagą. — Powiedz mi, czy to jest poziom, jaki chciałabyś reprezentować?
