The Savage Boys Series #3: Theo Alvarez

Chapter 37

ALES

"Ales, nag-text ang kapatid mo sa 'kin."

Bigla akong nabalik sa realidad dahil sa sinabi ni Theo. My heart pounded in my chest as I hurried over to him. "W-what did you say?"

"Nag-text si Audrey." Binigay niya sa 'kin ang phone niya.

Kinuha ko agad at halos bumigay na lang ang mga tuhod ko dahil sa nabasa ko.

| Theo. This is Audrey Lim, Ales' sister. Can we meet? May kailangan kang malaman |

Kulang na lang ay mamuti ang kamay ko sa higpit ng pagkakakapit ko rito sa cellphone.

Ilang araw akong balisa at wala sa sarili, pero ngayon, nabuhay na naman ang dugo ko dahil sa galit. Hindi pa pala talaga sila tapos sa pangse-setup!

"Ano 'yung kailangan kong malaman?" bigla namang tanong ni Theo.

Ang seryoso na ng boses niya. Hindi na katulad kanina na malambing dahil nag-aalala siya sa lagay ko.

I looked up at him. Para akong natuyuan ng lalamunan at hindi ako makasagot nang maayos. "N-nothing. Don't believe her."

Tumalikod na agad ako at muling hinanda ang bag ko. "Sorry, I need to leave."

"Saan ka pupunta? Kararating lang natin."

"Pupuntahan ko si Audrey. I need to talk to her."

"Akala ko hindi maganda ang pakiramdam mo?"

Hindi na ako sumagot kasi ilang araw na akong nagpapalusot sa kanya at nakaka-guilty na.

Binitbit ko na ulit ang bag ko at dapat lalabas na ng bahay, pero bigla niya akong hinawakan.

This time, ang lungkot na ng mga mata niya. "Ano ba talagang nangyayari? Tinatakot mo na ako, Ales. Bakit nag-text sa 'kin ng gano'n ang kapatid mo?"

Inabot ko ang kamay niya at hinaplos sa isa kong pisngi. "I'm really sorry. Just let me do this, then I'll tell you everything. I promise. Sasabihin ko na sa 'yo lahat."

Hindi naman siya sumagot. Umiwas lang siya ng tingin para itago ang mukha niya.

Sobrang nasasaktan at naaawa ako na iiwanan ko siya nang ganito, pero kailangan ko talaga 'tong gawin. I need to confront that Audrey for what she did.

Tinalikuran ko na siya at pinilit ko talaga na hindi siya lingunin para hindi na ako lalong masaktan. Hindi ko siya kayang makita na malungkot.

Kumuha ako ng taxi at pina-diretso sa opisina ng kapatid ko.

My hands wouldn't stop trembling on my way there. Para rin akong maiiyak. Pakiramdam ko, bumalik ako sa araw na nagising ako mula sa pangba-baboy sa 'kin ni Eithan. Bumalik na naman sa utak ko lahat-lahat.

Pumikit ako nang mariin para kalmahin ang sarili ko.

For days, I was lost inside my own head. Kaunti na lang ay mababaliw na ako. Masyado akong nilamon ng trauma na hindi na ako nakabangon at naka-bwelo para sabihin kay Theo ang nangyari.

That was my fault. I should've told him sooner. Awang-awa na nga ako sa kanya kasi nakikita kong grabe na ang pag-aalala niya sa 'kin. Pumayag pa siya na lumipat kami ng bahay kahit na kaka-settle pa lang namin sa apartment. He gave me so many times to explain, but I chose not to.

Pinipilit ko namang palakasin ang loob ko para umamin na sa kanya e, pero hindi ko inasahan na ganito pa pala ang mangyayari. Na ang pamilya ko pa rin pala ang magti-trigger sa 'kin para magkaroon ng lakas.

I balled my hand into a fist. That text message from Audrey was another punch below the belt.

Pasalamat na lang ako na sinabi agad sa 'kin ni Theo ang tungkol doon dahil kung hindi, magkikita pa sila at sa kanya pa unang malalaman ng asawa ko ang lahat.