The Savage Boys Series #3: Theo Alvarez

Chapter 40

ALES

| Bakit bigla kang umalis? Akala ko nangako ka na pag-uusapan natin kapag may problema tayong dalawa? Akala ko sasabihin mo na sa 'kin lahat ng nararamamdaman mo? |

I still couldn't move on from Theo's last text message.

Natanggap ko 'to nung umalis ako ng bahay. Tinamaan ako kasi hindi ko natupad ang pinangako ko sa kanya. Napagdaanan na namin 'to e, but here I am again. Hindi ko siya ni-reply-yan, pero hindi niya na rin ulit ako tinext pagkatapos no'n.

It's been a couple of days. Alam kong alalang-alala na siya sa 'kin. Tumawag din kasi si Jazz para hanapin ako. I know I gave them something to stress about, but I really had to do this for myself.

I went to the special place close to my heart: Sagada.

Alam ko, ang layo na naman ng napadpad ko. Wala lang kasi talaga akong ibang maisip na puntahan nung umalis ako ng bahay. Dito lang sa lugar na ito ako napapanatag.

It was past 4:00 a.m., and I was trekking up the Marlboro Hills to see the sea of clouds. Sobrang lamig kahit na ang kapal na ng suot kong jacket.

Ako lang mag-isa. I didn't join any travel group like before. Basta ginamit ko lang ang pagkakataong ito para klaruhin ang isip ko at umiyak kung kinakailangan.

Pagkarating sa tuktok, pakiramdam ko bigla na lang nawala lahat ng bigat sa dibdib ko.

The view was still surreal, like it was my first time seeing it. Parang maiiyak na naman tuloy ako. Ang ganda-gandang pagmasdan ng pagsikat ng araw.

Naalala ko tuloy nung unang beses akong nakaakyat rito at nakita ang sea of clouds. That was also my first real conversation with Theo. He was a complete stranger, yet there was already an undeniable spark between us. Hindi ko nga lang naisip na magiging asawa ko pala siya. Bigla ko tuloy siyang na-miss. Unti-unti ko nang nararamdaman ang guilt na iniwanan ko siya sa gitna ng problema namin.

"Hi, Alice."

Gulat akong napatuwid ng tayo.

I don't know if I'm hallucinating or what, pero parang narinig ko ang boses ng asawa ko. Mayamaya pa ay naramdaman ko nang may papalapit sa 'kin.

Lumingon na ako sa likod. I immediately froze, eyes wide and a hand covering my mouth when I saw Theo standing just behind me.

Ngumiti siya sa 'kin, samantalang ako naman ay hindi makapagsalita. Nanlalaki lang ang mga mata ko sa kanya kasi hindi ko alam kung totoo ba ang nakikita ko.

"Ang layo naman ng narating mo," sabi niya sa 'kin. "Kung hindi pa dahil kay Jazz, hindi ko malalamang nandito ka na naman pala."

Doon na bumagsak ang mga balikat ko. I'm still piecing myself together, but seeing him here made me feel alive again. Sobrang na-miss ko siya! Tumakbo agad ako palapit sa kanya at niyakap siya nang mahigpit.

He immediately hugged me back. Ang kapal din ng jacket niya, pero ramdam na ramdam ko kung gaano siya kainit.

Tuluyan na tuloy akong napaiyak. I don't know, biglang ang sarap sa pakiramdam na nandito rin pala siya. Parang kanina, iniisip ko lang siya, e. Pero all this time, magkasama lang pala kami. Hindi ko man lang siya napansin. Siguro dahil lumilipad ang isip ko habang umaakyat ng bundok. Kaya pala pakiramdam ko, safe ako kahit na ako lang mag-isa.

"Bakit ka sumunod?" tanong ko habang nakayakap pa rin.

"Anong klaseng tanong 'yan? Iniwanan mo ako, syempre susunod ako kung nasaan ka."

I stepped back a bit to look at him. "Nalaman mo kay Jazz na nandito ako? How? Hindi ko naman sinabi sa kanya."

"Hinulaan niya lang. Ang sabi mo raw kasi, wag ka nang sundan dahil malayo ang aakyatin mo. Baka raw nag-Sagada ka. Tama nga naman."