Andrew's POV
Naglalakad ako papunta sa morgue dito sa ospital. Nanlalamig ang buo kong katawan. Hindi ko na alam kung ano ang irereact ako kasi, nagkahalo-halo na sa utak ko ang mga tanong..
Nadatnan ko ang pamilya ko at ang pamilya niya. Lahat sila umiiyak. Pumasok ako sa loob at lumapit sa nag-iisang taong naroon na nakahiga sa kama.. Linapitan ako ni Mama.
"Anak, hindi mo na siya makikilala dahil sa mga sunog na natamo niya sa buong katawan."
"No Ma! Naniniwala akong hindi siya 'yan."
"Anak, please?!"
"No Ma! Naririnig niyo ba ako? Hindi nga si Mayumi 'yan eh.. Alam kong buhay pa si Mayumi. HINDI SIYA 'YAN. BUHAY PA SIYA BUHAY PA SIYA!" napataas na ang boses ko at nag-uumpisang umiiyak. "Why don't you try the DNA? Ipa-DNA niyo yang katawan na 'yan para nakasisisgurado tayong si Mayumi nga 'yan. Please!"
"No anak! Sapat ng ebidensya itong bracelet. Ito ang bracelet na bigay mo sa kanya hindi ba?" tiningnan ko at inabot sakin ni Mama kaya kinuha ko. ito. "Natagpuan yan sa kamay ng biktima" lalo ang nanlamig at napahagulhol.
Why is this all happening to me? WHYYYYY?
Pumunta ako sa chapel ng ospital at doon ibinuhos lahat ng sakit.
BAKIT MO AKO PINAPARUSAHAN NG GANITO? BAKIT? KUNG GALIT KA SA AKIN SANA SAKIN KA NALANG GUMANTI, HINDI YUNG DINAMAY MO PA SI MAYUMI. WALA SIYANG KASALANAN DITO! NAIINTINDIHAN MO. WALA KANG KWENTA. WALANG KANG PUSO.
Napaluhod ako.
Bakit siya pa? Bakit siya pa ang pinahirapan mo? Bakit hindi nalang ako? Kaya ko naman eh! Sana ako nalang..
Josh's POV
Super gago man ang isang tao masasabi kong kaya niyang magbago para sa baabeng minamahal niya.. at ganoon siya.. Ngayon ko lang siya nakitang wasak na wasak.. Gusto ko siyang icomfort pero hindi ko alam kung paano. Gusto ko siyang pasayahin pero hindi ko alam kung kaya ko.
I know he's strong. Malalampas niyang lahat ng ito.
