Seconds, minutes, hours, days, weeks and month have passed since the day we’ve talked personally. Isang buwan na ang nakalipas, na wala kaming formal talked. Puro na lang hi, hello at smile ang gawain namin. Still, I can’t move on sa kanya. Ano bang meron sa kanya at hindi ako makapagmove-on? Busy-busihan pa ako, ngunit datapwat sumasagi parin siya sa isip. Paano naman kasi, we’re in the same peer of groups at magkaklase pa kami sa lahat ng minor subjects namin as the plan ng group namin. Yung time na maayos pa ang lahat sa amin pero ngayon I don’t like it anymore. Buti na lang hindi ko siya naging kaklase sa major namin, malamang nabaliw na ako. Aisht!! Ano ba yan! Nakkainis na talaga! Madalang na ako umuwi ng probinsiya aside sa busy sa study, iwas na din makita silang dalawa ng kakambal ko. Mas naiinis lang ako sa kanila baka ano pa magawa ko sa kanila. Tuloy parin ang pagjajamming namin sa resort. Kapag hindi kami busy tuwing weekends nagcoconcert dun ang grupo. Saan kayo dyan concert talaga tawag ko eh nuh?
2013 na at February pa, I hate this month?! Malamang, hate ito ng mga loner at loveless. Valentines month kaya! Hello? I’m a loner, kaya ang fiz ng tiyahin nyo panis. Magpapakasenti na lang ako ngayon, uwi ako ng probinsya ngayon valentines para madami akong pera. Ooh, tama! Magpapakayaman ako! Whahahahahaha!
Napangiti na lang ako sa iniisip ko. “Hala, nabaliw na si Hannibal.” Papansin naman ng katabi kong si Juvy.
“Ano kaba? Matagal na yang baliw nuh. Since birth? Hahahhaha.” Natawa naman ang dalawang engot sa sinabi ni Ludy.
Tiningnan ko lang sila ng masama, umiiral naman ang medusa look ko. Grrrr..!!!! maging bato kayo!!
“JEEEEEEEEEEEEEEESSSSSSSSSSSSSSSSS!!!!!!!” buong lakas na sigaw ni Ludy kaya ang mga kaklase namin napatingin sa kanya. Pasalamat siya wala ngayong pasok.
Kainis naman oh! alam kasi nilang umiiwas ako agad at natatahimik kapag andyan ang presence ni Jesign. Isang tukmol naman ito, pumunta naman. Alam naman nyang we’re not okay! Umiwas na lang ako ng tingin at nakinig sa ipad ko. Itong mga kaibigan ko natatawa naman sa reaksyon ko, talagang tinawanan ako?! Aisht!!
“Ano yun? hindi mo naman kailangan isigaw ng sobrang lakas ang pangalan ko.” Singhal ni Jesign sa kanya.
“Aisht! Wala. Dun kana nga! Hindi kana namin kailangan.” Itinaboy naman nila agad ang isa. Mga engot talaga. Si Jesign naman napailing na bumalik na sa mga boys na kakwentuhan nya kanina.
hindi ko napansin may tumatawag pala sa phone ko. Kung ano kasi iniisip mo Hannibal, hayan tuloy.
me: hello? Sino ito?
Sean: its me Sean.
Me: Sean? As SEAN GALVANTE na kapatid ni JESIGN ?
Agaw pansin naman ako. Hirap talaga pag nagugulat ako. Bago ako interogahin ng mga kaibigan ko lumabas na ako ng silid at dun ko kinausap Sean. Bago ako tuluyang nakalabas ng silid, nagkatinginan pa kami ni Jesign. Nagtataka siguro, malamang pero hindi ko na siya pinasin. Tuluyan na akong lumabas at tumambay sa corridor.
Sean: hey, still there?
Me: sorry, lumabas pa ako ng silid namin. Paano mo nakuha number ko?
Sean: kay Jesha lang. Naisturbo ba kita?
Me: soo nagkita na kayo ni Jesha? Teka nga, saan ka ba nagtago?
Sean: its a long story to make it short, nag-away kami ni Jesha pero ngayon bati na kami.hehehehe.
Me: okay, soo alam mo bang si Jesign at Jesha na?
Sean: hindi mo ba alam wala na sila ni Jesha? A month ago?
Me: what?!!!
Sean: ooh, kaya tumawag ako sayo ngayon to say sorry.
BINABASA MO ANG
LOVE ME!HATE ME!
Fanfictionang love parang naglalaro ka lang yan ng patintero at habul-habulan. Naghahabol ka at yung hinahabol mo may hinahabol din. Para kayong mga temang na naghahabulan, na hindi naman maaabuta ang bawat isa. Lahat kayo taya sa larong ito. Walang mananalo...
