Giderek sessizleşiyor en çılgın yanım. Artık gülmüyorum olur olmaz yerde. Şehrin kalabalığını bir yere bırakıp eve kapanmak istiyorum günlerce. Cebime 3- 5 eski plak yüreğime de sevdiklerimi almalıyım. Tabi hala varsa.
Konuşmak istemiyorum kimseyle bol çay stoklayıp renkli kitaplardan dünyama çekilmek istiyorum. Anlatsam ne değişecek ki ? Acaba insanlar birbirini gerçekten anlıyor mu ? Hiç zannetmiyorum. Şimdi dikkat ediyorum da, birisi ağlayarak bir şey anlatıyor sözde dinleyen kişi ise telefonla oynuyor ? Bu mudur şimdiki arkadaşlık dostluk ? Boş ver ben almayayım.
İnsanlardan kendimi arada bir uzaklaştırıyorum. Kendi kabuğuma çekiliyorum. Bilirim çekilmezsem kırarım kalbimi kıranları.
Giderek gerçek yüzleri görüyorum gördükçe yalnızlığımla gurur duyuyorum. Hem gerek yok bence insanların yalanlarını çözecek kadar tanımaya. Ne kadar çok tanırsam o kadar çok kırılıyorum. Zaten sessizliğe alışan bir insanın birisine güvenmesi çok zor.
Rengarenk yalnızlığım var benim, biraz beyaza biraz siyaha karışmış her tonu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sevgili Küllük
PoetrySiyah papatyalar toplayıp saraylar yapıyorum kendime artık yalnızlığın kraliçesiyim ben. Kalbimin kırıkları batıyor yine gülüşlerime Hayallerim kirli bir çocuk yüzüyle kâğıt mendil satıyor umutlarıma. Ey sevgili, ruhum sensiz heba, yaralı, ölü. Elle...
