Bir cumartesinin yağmurları var saçlarımda. Gökyüzü biraz karartmış içini , belli ki dökülecek yer yüzüne. İntihar ederken her bir damla ben siyah çayımla mavi hayaller kuracağım penceremden. Kentin gri hali ruhumu yansıtan tek şey şu sıralar. He bir de karamsar olma diyenler var tabi. Aslında karamsar değilim. Sadece içimdeki umutları sevdiklerim öldürdüğünden beri hayal kurmuyorum.
Anlamsız bakışlarım dolanıyor evin her köşesinde. Mutluluk nedir sorusunun cevabını arıyorum günlerdir. Sahi mutluluk neydi? Gözlerin mi, Gülüşün mü, yağmurun toprakla birleştiğinde burnuma gelen o koku muydu ? En son ne zaman mutlu oldum ? Gidişinden sonra silindi sanki hafızam. Düşünüyorum da biz çok mutluymuşuz. Değer vermişsin bana az da olsa.
Yokluğun tenime işlediğinden beri ısınmıyor ellerim. Müzik bile dinleyemeyecek kadar yorgunum. Herkes geçecek dese de geçmiyor bazı şeyler. Zaman geçiyor ama acılar geçmiyor. Dağıldık sevgilim, kopamayız dediğimiz yerden paramparça olduk. Şimdi aşk bir yerde nefret bir yerde. Göz yaşlarım kirpiklerimden intihar mektupları atarken , sen kiminle gülüyorsun kim bilir ?
Sahi bu kadar kolay mıydı ? Giden sensin ve hoş kalan da sen! Şimdi aşkın mahkemesinde kim haklı ?
Ne kadar da zormuş, özlerken affedememek.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sevgili Küllük
PoetrySiyah papatyalar toplayıp saraylar yapıyorum kendime artık yalnızlığın kraliçesiyim ben. Kalbimin kırıkları batıyor yine gülüşlerime Hayallerim kirli bir çocuk yüzüyle kâğıt mendil satıyor umutlarıma. Ey sevgili, ruhum sensiz heba, yaralı, ölü. Elle...
