Sevgili Küllük

Kayıplar ülkesi

Önce duygularım sonra inancım kayboldu. Evet bir daha eskisi gibi hissedemeyecek ve sanırım bir daha sevmeyeceğim. Sevsem de eskisi gibi belli edemeyeceğim. Asla kimseyi suçlamıyorum ben izin vermesem üzemezdi kimse beni. Ben beklentimi yüksek tutmasam kırılmazdı bu kadar kanatlarım. Sonra anlıyor insan kimseden bir şey beklememesi gerektiğini.

Bir daha eskisi gibi olamamak, bir daha neşe dolu gülümsememek. İçimizdeki o iyi niyeti kötü insanların kalbine sunduğumuzdan beri hüzün yakamızı bırakmıyor alacaklı gibi.

Şimdi herkes kendince biraz haklı. Yıpratmışız değmeyecek insanlar uğruna kalbimizi. Bir başkasının izleri kalmış hep üzerimizde. Kime gitsek ya bizden ya gidenden kalan tozlar var sözlerimizde. Samimiyet kalamamış hislerde. Şimdi bir kaldırım köşesinde insanlık otobüsünü bekleyen bir avuç insan kaldık. Şimdi boş heveslerle tekrar umutlanıp üzülmemek için uzak kalıyoruz herkesten.

Yorulduk çok fazla yorulduk esasında. Ama gülümseyerek savaştık her zaman. Dost var düşman var diye belli etmedik hüznümüzü her zaman. Dostun üzüleceğinden değil de düşmanla birlik olacağından gizledik içimizdeki kıyamet köşklerini.

Şimdi bir karıncanın sırtında cenazesi kalkıyor insanlığın.