Penceremden vuran yağmur damlaları yalnızlığımı yüzüme vuruyor sanki. Büyüdükçe insanları tanıyorum tanıdıkça da yalnızlığım artıyor işte. insanlar ne ara bu kadar çıkarları uğruna insanlığını kaybetti anlamıyorum ? Kahvem ısıtıyor insanların ısıtamadığı içimi. Rüzgarda yürürken dinlediğim müzik anlıyor sadece beni. Her geçen gün biraz daha sahte gülümseme esir alıyor dudaklarımı.
Ama ben her şeye rağmen çok sevdim. Ne kadar sevdim bilmiyorum ama çok sevdim. Sonra ağır geldi verdiğim değer ağır geldi diye gitti hepsi. Ne zaman düşsem yanında olduğum hiç kimse yanımda olmadı. Yaptığım hiç bir şey için karşılık beklemiyorum ama insan fedakarlık yapınca biraz da olsa vefa bekliyor.
Eskidenmiş o, ne kadar değer verirsen o kadar değer görürsün falanlar filanlar. Şimdi ne kadar değer verirsen o kadar düşüyorsun yerlere. Diyorum ya eskiler eskiden güzeldi. Şimdi bugün seni seviyorum diyen yarın başkasına aşık olup ertesi gün başkasının yanında nefes alıyor.
Anladım ki, ben yalnızlığa aşığım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sevgili Küllük
ŞiirSiyah papatyalar toplayıp saraylar yapıyorum kendime artık yalnızlığın kraliçesiyim ben. Kalbimin kırıkları batıyor yine gülüşlerime Hayallerim kirli bir çocuk yüzüyle kâğıt mendil satıyor umutlarıma. Ey sevgili, ruhum sensiz heba, yaralı, ölü. Elle...
