Değiştim ben de. Asla yapmam dediğim şeyleri yapıp vazgeçmem dediğim ne varsa vazgeçtim. Biraz daha sessizliği sevip kalabalık ortamdan uzak tuttum ruhumu. Sahte gülüşler kanatıyor göz bebeklerimi. Gülümseyip geçiyorum eskiden kahkaha attığım şeylere. "Tamam" deyip gülümsüyorum bir zamanlar saatlerce konuşup çene yorduğum kalp kırıklıklarına.
Yağmuru biraz daha sevip içimdeki cemreyi geceme saklıyorum. Yazıyorum. Sadece yazıyorum içimde biriktirdiğim ne varsa. Anlatmıyorum artık kimseye kendimi ve sevmiyorum gereksiz sohbetleri. Kime ne anlatacaksın ki ? Herkes biraz kendini saklıyor mutluluğuna. Sen yara bandı oldukça yara açanların çok oluyor...
Ne zaman oldu nasıl oldu bilmiyorum ama büyüdüm sanırım. Çok fazla hayal kırıklığı biriktirdim gönlümün valizinde. Sonra gökyüzüm ağlayarak intihar etti. Siyah oldu en sevdiğim renlerim.
Heveslenmiyorum artık olur olmaz şeylere. Huzur demleyip hüzün içiyorum. Bayatlamış umudumla kahvaltı yapıyorum. Bakmıyorum artık burçlara, teselli etmiyor eskisi gibi. Yeni bir aşka yelken açmadan boğuldu mutluluğum nasıl olsa.
Şimdi biraz daha sessiz içimdeki kız çocuğu. Diz kapaklarında yaralar var artık...
Merhaba :) lütfen minicik bile yorum yapın olur mu :)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sevgili Küllük
PoetrySiyah papatyalar toplayıp saraylar yapıyorum kendime artık yalnızlığın kraliçesiyim ben. Kalbimin kırıkları batıyor yine gülüşlerime Hayallerim kirli bir çocuk yüzüyle kâğıt mendil satıyor umutlarıma. Ey sevgili, ruhum sensiz heba, yaralı, ölü. Elle...
