Biz koptuk birbirimizden, Bağlanmaya çalıştığımız yerden daha fazla incittik göz kapaklarımızı. Biz, bağlandığımız yerden koptuk. Sevdiğimiz mutlu olduğumuz ne varsa siyah bir poşete sarıp attık rast gele gökyüzüne.
Biraz daha eksildik kendimizden. Tekrar olsun diye uğraşırken yarım kalan parçalarımızı da kaybettik. Biraz daha acımasız oldu cümlelerimiz. Kırıldıkça kırdık. Susamadık, dilimizin kemiği yoktu ama değdiği kalbi parçalıyordu her seferinde.
Hayallerimiz yıkıldı, altında kaldı umutlarımız, gülüşlerimiz ve biz diye bir şey kalmadı. Artık "Nasıl bilirdiniz" diye soran olursa "Aşık bilirdik" deriz ölen ruhlarımız için.
Artık biraz yorgun biraz yaşlı gözlerimiz. Biz seninle sarıldığımız yerden yaralarız artık birbirimizi. Biz seninle ayrı mevsimlerde açan çiçekleriz artık. Hani bir derdin bir sıkıntın olursa gel, canın yanarsa buradayım demiyorum sana. Git bir daha kapımı çalmamak için git. Kapımı çaldığın yerden yıkıyorsun inşa ettiğim duygularımı. Bırak bu kez kabuk tutsun yaram. Bu kez kanamasın göz bebeklerimiz. Sessiz sessiz kaybolduk kendimizden. Kazanmak için gösterdiğimiz her çaba kaybettirdi bize bizi.
Biz seninle sarıldığımız yerden kırılırız artık.
Arkadaşlar lütfen vote ve yorumlarınızı eksik etmeyin :) desteğiniz için çok sağolun :) Umarım cümlelerim size iyi geliyordur.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sevgili Küllük
PoetrySiyah papatyalar toplayıp saraylar yapıyorum kendime artık yalnızlığın kraliçesiyim ben. Kalbimin kırıkları batıyor yine gülüşlerime Hayallerim kirli bir çocuk yüzüyle kâğıt mendil satıyor umutlarıma. Ey sevgili, ruhum sensiz heba, yaralı, ölü. Elle...
