Gdy poznałam prawdę 2

Natalie Smith

Otworzyłam oczy i zobaczyłam twarz rozweselonego Quinna.

- Która godzina? – zapytałam zaspanym głosem

- Dziewiąta czterdzieści sześć.

- O Boże, muszę jechać do...

- Usiądź kosmetyczkę i fryzjerkę masz o 11:00, zdążysz.

- Muszę jeszcze... się wykąpać, cholera gdzie moja sukienka!

- Leży na krześle.

- Idę pod prysznic.

Poszłam zmyć z siebie całe zdenerwowanie. Wkurzyłam się na Quinna, bo zamiast mnie obudzić to on wolał sobie patrzeć jak słodko śpię. Owinęłam się ręcznikiem i wyszłam. Quinn siedział przy stole z ogromnym uśmiechem na twarzy.

- Co się tak szczerzysz. – wypaliłam

- Co ty taka nie w sosie?

- Bo ktoś mógł mnie wcześniej obudzić.

- Chodź zjesz.

Kosmetyczka uporała się z pomalowaniem mi paznokci i zrobieniem ładnego makijażu w jakąś godzinę i do tego fryzjerka jakieś 50 minut, więc po około dwóch godzinach byłam gotowa. Pojechałam do domu, gdzie była Martha.

- Hej, jak tam? – zapytała unosząc brwi do góry

- No jak... normalnie.

- Opowiadaj.

- Chciał zabrać mnie do restauracji, ale było za późno, więc pojechaliśmy od razu do hotelu...

- I? – przerwała

- I... poszliśmy spać.

- Ale tak po prostu? Nic między wami... nie było. Nic?

- Nie.

- Uuuuu...

- A u was?

- No może być, ale...

- Aha.

- Czekałam na ciebie, bo... tak sobie pomyślałam, że...

- Dobra uczeszę cię.

- Dzięki, jesteś wielka.

- Wiem.

Zrobiłam jej luźnego warkocza, pomalowałam jej powieki, rzęsy i usta. Potem się przebrałyśmy i o 16:30 byłyśmy gotowe.

Po kilku minutach rozległo się pukanie do drzwi.

- Otworzę – krzyknęła Martha – Cześć chłopaki.

- Gdzie Natalie? – zapytał Quinn

- Pojechała.

- Jak to pojechała.

- Żartowałam, jest w salonie.

- Już myślałem, że jest nadal wkurzona za rano.

Wszedł do salonu i rzucił:

- Hej, skarbie.

- Cześć, kochanie. – pocałował mnie.

- Pięknie wyglądasz.

- Nie podlizuj się, ale dzięki. – pokazałam mu język

- Przepraszam, ale jakoś nie mogłem... zbyt słodko spałaś.

- Cześć Alec.

- Hej.

Pojechali pod kościół gdzie czekali na nas Julie i Ed.

- Julie wyglądasz pięknie, Edwardzie ty też. Zobaczcie jacy oni szczęśliwi. Dobra ceremonia za chwilę się zacznie, Ed i dziewczyny, chłopaki za mną, a ty kochana poczekaj tu na swojego tatę. Jak maleństwo? – zarządziłam

- Dobrze.

- To super.

Ona była ubrana w białą, długą, rozkloszowaną suknię ślubną. Włosy miała ułożone w lekkim koku, a w niego wpięty niedługi welon. Edi natomiast miał na sobie czarny garnitur i białą koszule.

Stanęłyśmy przed ołtarzem i razem z kolegami Eda i nim samym czekaliśmy na Julie. Wyglądała olśniewająco.

Ceremonia ślubna trwała około godziny. Potem pojechaliśmy do restauracji, w której miało odbyć się huczne wesele. Zatańczyli swój pierwszy taniec i zaczęliśmy zabawę. Zdecydowałam, że ode mnie dostaną jeszcze jeden prezent. Około godziny dwudziestej pierwszej weszłam na scenę i powiedziałam:

- Julio, Edwardzie w tak wyjątkowym dniu życzę wam dużo miłości przede wszystkim, szczęścia, dużo dzieci i wszystkiego dobrego na nowej drodze życia. Chciałabym wam zadedykować piosenkę Christiny Perri – A thousand years. Wszyscy przytulili się do siebie i zaczęli tańczyć.

Wykonałam piosenkę, a goście i państwo młodzi zaczęli klaskać, podeszłam do nich i mocno uścisnęłam, pogłaskałam brzuszek Julii i poszłam do mojego chłopaka.

- Ekstra. – odezwał się.

- Dzięki. – pocałowałam go w policzek.

- A wiecie, że Natalie, moja kochana siostrzyczka wygrała wczoraj bardzo ważny konkurs! Jestem z niej dumny. – oznajmił Ed

Uśmiechnęłam się i po raz kolejny wtuliłam się w mojego brata.

Wesele było wspaniałe. Wytańczyłam się za wszystkie czasy. Bardzo dużo wypiłam, ale nie tylko ja, bo również moje przyjaciółki. Na pewno to wesele zapamiętamy do końca życia.