Battle of Love

Chapter 25: Im always here

KORYNNE POV~

I slowly open my eyes, at nalaman kong nasa loob parin ako ng hospital.

Kelan kaya ako makakalabas?

Nakaramdam ako ng kaba ng marinig kong may nagbubukas ng pinto ng room ko.

At nakita ko si...Calvin.

He slowly walk towards me without breaking our eye contact.

"Korynne...are you okay now?" mahinahong sabi niya sakin.

Hindi ako sumagot---nilipat ko lang ang tingin ko.

"Tss. Korynne..please talk to me" sabi niya ulit.

Naramdaman ko nalang na marahas niya akong pinatingin sakanya.

"C-calvin! B-bitawan mo----" naputol ang sasabihin ko sana nang biglang nagsalita si Calvin..

"Im sorry." sabi niya.

Natigilan ako sa sinabi niya.

Hindi ko ini expect na magso-sorry sakin si calvin.

Pilit akong kumakawala sa paghawak niya sakin, pero hindi niya ko pinapakawalan. Nagpatuloy lang siya sa sinasabi niya sakin.

"Im sorry korynne they hurt you. Im sorry if I came late. Im sorry because I did not help and protect you that time. I'm sorry korynne..."

Napakagat labi nalang ako para pigilan ang mga luhang gustong kumawala sa mga mata ko.

I can see to his eyes that he is sincere on what he is saying to me.

Sa totoo lang, ni minsan hindi ko naman sya sinisi. Nagpapasalamat pa nga ako sakanya dahil dumating siya. Naging ganto ang kilos ko dahil ayoko munang may kakausap sakin.

"Im sorry again. But from now on.."

Huminto muna sya sandali at tinignan ako sa mata..

"Im always here."

"Im always here?" nagtatakang tanong ko. "Anong ibig sabihin mo dun?" sabi ko ulit.

He just glare at me at binitiwan niya na ang pagkakahawak sakin.

"Tsk! Stupid girl!" sabi niya sakin.

"Anong sabi mo?!" di ko namalayan na sumisigaw na pala ako sa harapan niya.

"Bingi!" sigaw niya rin sakin.

"Ba't ang slow niya?!" rinig kong bulong ni Calvin sa sarili niya.

"Ako? Slow?!" sabi ko.

"You heard?" takang tanong niya sakin.

"Oo!"

" Then..yeah your slow!"

"No Im not!"

"Yes.you.are" sabi niya sakin.

"Tsk! Hoy calvin! Huwag mo kong tutulugan!" sigaw ko sakanya kasi pinikit niya na ang kanyang mga mata at hiniga pa niya ang ulo niya sa hospital bed ko.

"Sssh. Im tired." sabi niya.

Akala ko niloloko niya lang ako na matutulog siya, yun pala matutulog nga!

Muli akong napatingin sakanya. Para siyang anghel pag natutulog, pero pag gising, daig pa ang demonyo. Tsk.

Matapos lahat ng sinabi sakin ni Calvin kanina, pakiramdam ko gumaan ang loob ko. Nagulat nalang ako na unti unti na akong bumabalik sa dati---sa dating ako.

Yes. I am still in state of shock. But Calvin's presence make me ease even a little. At nagpapasalamat ako sakanya dun.

Napatingin ulit ako sakanya, at ewan ko kung bakit kusa kong hinawakan ang mukha niya. Tulog naman siya eh, di naman niya malalaman.

And when I reached his face, I caress it. My hands started to caress his hair.

At naramdaman ko nalang bigla na inaantok ako kaya binagsak ko ang ulo ko.

Pero bago yun, "Thank you Calvin.." bulong ko and everything went black.

Pero ngayon, hindi na ako natatakot..

Because this time, I know, I have my light lying beside me.

CALVIN POV~

I can feel her hands in my face and hair, but I did not dare to open my eyes. I let her do what she wants to do.

Naramdaman ko na biglang gumalaw ang kama niya.

I slowly open my eyes and look at her face.

I was about to touch her but she suddenly talk...

"Thank you Calvin.." she said while her eyes close.

I smile on what she said. I also close my eyes and sleep with her..

"I promise, Im always here.." I said at the back of my mind.

~•~•~•~•~•~•~•~