-Asya neler oluyor orda?
-Baba bir kaçı binanın camını kırıp içeri girdi.
-Asya kaç! Hızla birinin kapısına tıkla!
Ağlayarak katları dolaşmaya başladım ve sürekli bu kelimeleri söylüyordum:
-İçeride kimse yok mu?Lütfen!Yardım edin!!
İçeride birileri vardı. Bundan emindim...Zombiler yaklaşınca hızla üst daireye çıkmak zorunda kaldım.
-Lütfen!Yardım edin!!Yalnızım...
Yaşlı bir kadın kapıyı açtı hızla beni içeri çekip. Kapıyı kapattı.
-Asya iyi misin?
-E-evet baba.
-Tamam kızım kapatma telefonu biz geldik. Binanın önündeyiz.
Teyzeye dönerek;
-Çok teşekkür ederim...
-Ağlama artık kızım. Bak güvendesin.
Zombiler kapıyı yumruklamaya başladı;
-Sizinde hayatınızı tehlikeye attım.
-Bunun benim için pek bir önemi yok. Daha iyi misin kızım?
-Evet, tekrar çok sağolun.
Bir kaç dakika sonra binada silah sesleri yükseldi.
Babam...
-Asya kapıyı aç.
Kapıyı açtıktan sonra ağlayarak babama sarıldım.
-İyi misin? Bir şeyin yok değil mi?
Burnumu çekerek:
-Evet baba. Annem ve Maya nerede?
-Aşağıda arabada. Hanımefendi size de çok teşekkür ederiz.
-Ne demek.
-Burası güvenli değil isterseniz bizimle gelin?
-Ben burda ölmek istiyorum. Rahmetlinin hatırası hala bu evde. Onu bırakamam.
O sırada işaret parmağı ile duvarda asılı duran yaşlıca bir adamın resmini gösterdi.
-Nasıl isterseniz ama o artık aramızda olmadığına göre kendinizi düşünmelisiniz.
-Ben burda kalacağım.
-Peki öyleyse. Hadi o zaman Asya. Hoşcakalın.
-Yolunuz açık olsun evladım.
