Karşımızda yirmiye yakını sese dönmüş, bize bakıyordu. Hızla kapıyı geri kapattık. Fakat içeri giren beş tanesine engel olamadık. Hızla içeri girenleri hakladık.
-İçeriye girenler sıkıntı değilde dışarıda yirmiden fazlası var. Ne yapacağız? Dedim. Volkan abi babama dönerek:
-Abi arka kapıdan çıkabiliriz ama bizimkileri tehlikeye atamayız. Yani her türlü öldürmemiz lazım.
-Haklısın ama nasıl.
-Bak abi depoya girelim ve bir merdiven bulup duvara dayayalım, merdivenden tırmanan kişi duvarın üzerinden vursun.
-Peki mantıklı ama inşallah merdiven vardır.
-İnşallah abi. Sanki bizim depoda gördüğümü hatırlıyorum.
Hep beraber bizim depoya girdik.
-Abi bak bir merdiven. Ama kısa kalabilir.
-Hadi bakalım.
Tekrar bahçeye çıktık. Duvara doğru ilerledik ve Volkan abi elindeki merdiveni duvara dayadı.
Düşündüğümüz gibi merdiven kısa kalmıştı. Tırmanan biri kendini yukarı çekmeliydi.
-Abi... Bir de bunu... Sessiz halletmeliyiz.
O anda tüm gözler bana dönmüştü. Kararlı bir sesle:
-Ben yaparım. Dedim
-Asya ama...
-Baba, aması yok. Benim dışımda başka kim yapacak. Siz tırmansanız kendinizi duvara çekerken zorlanırsınız. Benim dengem iyidir. Duvarın üzerinde dururum. Ayrıca daha şimdiden kurşunları harcayamayız. Hem diğerleri buraya toplanabilir.
Babam haklı olduğumu düşünüp kafasını onaylar şekilde salladı ve benim merdivene çıkışımı izlerken altımdan kaymaması için tuttu.
Duvara geldiğimde ellerle sıkıca duvarı tuttum. Tam o sırada merdiven ayağımın altından kaydı. Elimle tam tutunamadığım için tek elim boşluğa düştü. Hafifte olsa çıkan sesim yüzünden kapımızın önündeki zombiler kana ete susamış şekilde hırıltılar eşliğinde benim duvarıma doğru geliyorlardı. Volkan abi:
-Asya sakin ol. Yapacaksın!
Elimi güçlükle duvarın üzerine attım ve kendimi hızla çektim.
Bir an midem bulandı ve başım döndü.
Dengemi kaybedemem,dengemi kaybedemem,şimdi olmaz,hayır...
İçimden bunları tekrarlayarak dengemi sağlamaya çalıştım. Aksi takdirde düşecektim ve yerde acınmadan parçalanacaktım...
