Babam herkese eşyalarını toplama emri vermişti.
Biz de eşyalarımızı toplamaya başlamıştık. Masal eşyalarını toplamış bana yardım ediyor bir yandan da ağlıyordu. Onun bu matem havası beni deli etmişti. Yüksek ve sert bir sesle:
-Kes artık. Dedim.
Derin bir iç çekmişti.
-Hazırım. Çıkalım hadi. Dedim.
Hep beraber dairemizden çıktık.
Volkan abiyle karşılaşmıştım.
-Hazır mısınız? Diye sordum.
-Biz hazırız. Volkan abi bize doğru gelen Müge ablaya dönerek: Sen Müge?
-Psikolojim dışında ben hazırım. Dedi. Müge abla babama laf atana kadar arkamda olduğunu farketmemiştim. Seni şimdi daha iyi anlıyorum Anıl.
Doğru babamın çocuğu ölmüştü. Bir öğretmenin öğrencileri de onun çocuğu sayılırdı diye geçirdim içimden. Babam:
-Sakin olun. Asla pes etmeyeceğiz. Demek ki bu adam bizi epeydir takip ediyor. İçimdeki vicdan azabına daha fazla dayanamayarak:
-Ben gerçekten üzgünüm. Diye inledim.
-Senin ne suçun var ki? Dedi babam. Yanımıza gelen Nur ablaya dönerek:
-Nur abla hatırlıyor musun? Enes abiyi gördüm demiştim... Doğruydu.
Tüm gözler bana dönmüştü. Daha fazla merakta bırakmayarak her şeyi tek tek anlattım. Babam biraz sinirlenmişti ama belli etmemeye çalışarak:
-Artık olan oldu. Ama Asya bize söylemeliydin. Dedi. Nur abladan çıt çıkmıyordu.
-Evet haklısın. Dedim mahçup bir şekilde. Gözüm hala Nur ablanın üzerindeydi. Volkan abi gergin ortamı yıkarak:
-Neyse abi hadi artık. Kendimize güvenli bir yer bulalım.
Herkes Volkan abinin sözü üzerine harekete geçmişti.
Artık bir yerimiz yoktu...
