Hızla koşmaya devam ediyordum. Örgü saçım bozulmuştu. Siyah kıyafetime çarpan rüzgar içime işliyordu. Yüzüme çarpan rüzgarsa gözlerimi yakıyordu. Nefesim tıkandıktan sonra arkama dönüp baktım. Onlardan yoktu. Yanımdaki duvara dayandım ve yere oturdum.
#
#
#
#
#
Markete doğru ilerliyorduk.
Kapısına geldiğimizde kapıdakiler bize doğru ilerlemeye başladı.
Onlar bize doğru gelirken kafalarına hedef alıp okun yaydan çıkışını izliyordum.
-Tamamdır içeri giriyoruz.
Hep beraber birkaç adım attık ve o anda içeriden kırktan fazlası çıktı.
Hızla bize doğru ilerliyorlardı. Ne olduğunu anlayamadık ve Zafer amca onlardan birine yakalandı. Her birimiz bir tarafa koşmaya başladık. En son hatırladığım şey ise babamın:
-Asya bizi bulll!!! Çağrısıydı.
#
#
#
#
#
Oturduğum duvar kenarında gözlerimi bir süre kapatıp düşünmeye çalıştım. Neredeyse yirmi dakikadır koşuyordum ve kalbim hala delice çarpıyordu.
Annemleri düşünüyordum. Babam ya da Volkan abi acaba yakalandı mı?
Zaten Zafer amcayı düşünemiyorum. Nasıl da yakalanmıştı? Masala ne diyecektik?
Duvarın dibinden kalktım. Bana doğru gelmekte olan zombiye aldırmadan saçlarımı örmeye başladım. Böyle daha hızlı koşardım.
Lastiği son kez saçımdan geçirirken zombiyle aramda bir iki adım mesafe kalmıştı.
Ona acıyarak baktım ve hızla koşmaya başladım. Kahkaha atıp bağırarak:
-Bana yetişebileceksin ya sanki...
Bir süre daha gittikten sonra biraz durdum ve sıkı siyah taytımın paçalarını aşağı indirdim.
Üzerimdeki siyah tişörtümün üzerinde siyah hırkam beni soğuktan koruyordu.
Bu benim spor kıyafetimdi.
Arkamda kimse olmadığının farkına varınca yürüyerek ilerlemeye devam ettim.
Bir yol ayrımına geldiğimde karşıdaki yoldan elliye yakınının bana doğru geldiğini gördüm.
Beni görünce hızlanmışlardı.
Yol ayrımından birine girerek koşmaya başladım.
Beni takip ediyorlardı.
Biraz daha gittikten sonra girdiğim yerin çıkmaz sokak olduğunu gördüm.
Onların bana doğru ilerleme seslerini dinleyerek gözlerimi kapadım.
