Hızla gösterdiğim yere ilerlemeye başladık. Bir cismin üzerine güneş çarpıyor ve gözlerimize yansıyordu.
İyice yaklaştığımızda gözyaşlarımı tutamadım. Masal şaşkınlıkla bana bakıyordu. Az sonra söze girdi:
-Asya bu sadece bir saat, neden ağlıyorsun? Kısık çıkan sesimle:
-Bu sadece bir saat değil... Volkan abinin saati.
Masal şok olmuştu.
-Sakin olmalıyız. Belki kaçarken düşürdü. Dedi.
Bu sözünden sonra ağlamayı keserek düşünmeye başladım.
Her şey olabilirdi. Şu an yas için erkendi.
-Haklısın. Dedim.
-Evet. Bak biz bile hayattayız. Onlar bizden çok daha güçlü.
Masal cidden haklıydı. Ona dönerek:
-Bak seninde cidden iyi olduğun bir konu varmış. Psikoloji. Masal umutlu bir sesle:
-Bir gün bu olanlar bitince psikoloji okurum. Ya da bu olanlar rüyaysa.
Bir süre birbirimize baktıktan sonra kahkahalarla gülmeye başladık.
Cidden bir rüya olma fikri ikimize de güzel gelmişti.
Gülmeyi kestiğimiz sırada karşı yol ayrımından yirmiye yakın bir zombi sürüsü belirmişti. Masal telaşla:
-Ne yapacağız? Diye sordu.
-Bildiğim bir yer var. Koşmamız gerekiyor.
Hızla koşmaya başladık. Babamları kaybettikten sonra kapana kısıldığım yere gelmiştik.
-Asya çıkmaz sokağa girdik.
-Sakin ol. Şimdi şu ağaca tırman.
-Ya ama bacaklarım çizilir.
-Sence şu açlara yem olmaktan daha mı kötü?
Kalabalık zombileri işaret ettiğim yöne kafasını çevirince ağaca tırmanmaya başlamıştı.
Bende arkasından ağaca tırmanmıştım.
-Burayı nerden buldun?
-İçeri girelim anlatırım.
İçeri girdiğimizde ona burayı nasıl keşfettiğimi anlattım.
-Başladığın yere geri döndün yani? Dedi.
-Aynen ama zaten babamların bu binalara yakın olduğunu düşünüyorum. Ben bunları anlatırken o da etrafı inceliyordu.
"Home sweet home"
Ben bunu söyledikten sonra tekrar bizi bir gülme krizi almıştı. Az sonra konuşmaya başladım:
-Yine bir zombi tufanına yakalanmak istemiyorum.
-Bende. Hadi yola çıkalım.
-Masal?
-Efendim?
-Eğer kiminle zombi kovalamasına çıkmak istersin diye sorulsaydı, bunun sen olmasından hoşlanırdım.
-Bunu duymak iyi hissettirdi. Neden aramız hep kötüydü ki?
