The Behind The Scenes of a Perfect Love Story

[10];

[10];

Tiffany's POV

It's been two weeks since nagtampo si Luhan.

He thought may relation kami ni Key dahil tumawag sya sakin at nag I love you but I explained him na sya lang.

May shooting si Luhan ngayon pero ako sa bahay lang dahil Chinese movie and hindi kami ang magkapartner.

Ayaw nya nga sana umoo dahil daw hindi ako ang kapartner nya pero I know this is a great offer kaya sabi ko sakanya okay lang.

Papunta na ako sakanya ngayon.

Magbibyahe nalang ako. Tinuruan naman ako ni tita eh.

Sakanya muna ako tatambay pero hindi nya alam na pupunta ako sakanya.

Pagdating ko, nalaman kong nasa dressing room sila at tinitingnan ang script.

Kakatok na sana ako pero napatigil nung umimik sya.

"Hindi ko sya mahal. Ikaw lang. I promise."

Enough.

What I heard is enough. I thought loyal sya pero I thought wrong.

Niloko nya ulit ako.

Nagpaloko ulit ako.

Tumakbo ako palabas at napatigil sa isang garden, malapit sa place kung nasaan ang dressing room nila.

Uuwi na sana ako pero pag tayo ko sa bench nakita kong lumabas si Luhan at isang babae mula sa maliit na building.

I know that girl.

It can't be. Chorong.

Bakit sya nanaman? Ano ba meron si Chorong na wala ako?

Tiningnan ko sila naguusap. Mukhang pinipilit ni Chorong si Luhan na may gawin.

Nagtago ako sa likod nang isang puno para hindi makita ang gago.

Sana naman walang makakita sakin. Sana hindi nila ako makilala.

Nakita kong nilabas ni Luhan ang telepono nya at may tinawagan.

Nag ring bigla ang telepono ko kaya lalo akong napaiyak.

Pinilit ba sya ni Chorong na tawagan ako para lokohin?

Agad ko iyong sinagot.

Sasakyan ko kayo. Magsisisi kayo.

"Baby-" Pinutol ko ang sasabihin nya nang umimik.

"Asan ka? Sino kasama mo?" Cold na sabi ko para hindi mahalata na umiyak ako.

"H-ha? Possesive wifey." Sabi nya at tumawa.

Tiningnan ko muli sila at kita kong inis ang mukha ni Chorong.

"Sumagot ka nalang kasi." Sabi ko kaya parang nagseryoso sya.

Tumingin sya kay Chorong na parang hindi alam ang sasabihin.

"A-andito baby s-sa dressing room namin. Wala ako kasama. Ako lang magisa." Nauutal na sabi nya.

Napatakip ako nang kamay sa bibig ko dahil naiiyak ako.

Gusto kong umiyak.

Pero I promised myself not to cry for him, ever again.

Binaba ko ang telepono at umalis dun.

Lakad lang ako nang lakad habang nakahawak sa dibdib ko.

Ang sakit sakit.

Napangiti ako nang makarating sa beach.

The shooting place is near the beach kaya andito ako.

"Eomma. I need you. Eomma ang sakit sakit. Bakit po ganon? Sana po ako nalang ang na-"

"Don't say it. Sana ikaw nalang ang nawala? Nababaliw ka na ba Tiffany?" Napatingin ako sa umimik.

Nichkhun.

"Ano ginagawa mo dito? Diba dapat galit ka sakin? Sinaktan kita eh." Tanong ko pero ngumiti lang sya.

"Mahal talaga kita Tiffany. Mahal na mahal." Napabuntong hininga sya kaya hinintay ko ang sunod nyang sasabihin. "Sabi ko sa sarili ko nababanatayan kita for one month. Pag nakita kong masaya ka, I will give up na talaga." Explain nya kaya parang kinurot nanaman ang puso ko.

He loves me. He really does.

Bakit kaya hindi nalang sya ang minahal ko?

"Nichkhun.." Sabi ko at niyakap sya.

Umiyak ako nang umiyak.

I failed. Umiyak na naman ako dahil sakanya.

"Don't cry! Papangit ka! Don't worry. I'm here. I'll be always here." Sabi nya at niyakap ako pabalik.

"N-nichkhun. Iuwi mo ako, please." Naiiyak na sabi ko.

"Sige. I don't know where's Luhan's hous-"

"Ani. Sa Korea. I want to go back to Korea." Sabi ko kaya nagulat sya.

"I can't."

"Please Nichkhun." Umiiyak na ako.

Ayaw ko na dito.

Ayaw ko na makasama si Luhan.

Pagnakasama ko ulit sya, aasa nanaman ako na mahal nya ako.

Masasaktan nanaman  ako.

Umoo nalang si Nichkhun at sumakay na kami sa kotse nya.

May tinawagan sya para magpabook sa latest flight.

Buong byahe si Luhan lang ang nasaisip ko.

He's really a great actor.

Magwawala ako pag hindi sya nanalo nang oscar. Sobrang galing nya eh.

Ni hindi ko naisip ang takot ko sa airplane.

I was expecting to go back home a month from now nang sya ang katabi.

Naimagine ko yung scene na nakahawak sya sa kamay ko at sinasabing wag akong matakot habang tinatawag nya akong babe or baby.

Napaiyak ako lalo sa iniisip ko.

Sana hindi ako sumagot sa letcheng 10 seconds na yun.

"Tama na iyak! Lalong liliit ang mata mo!" Sabi ni Nichkhun at inakbayan ako.

Liit mata. He used to call me like that.

Kahapon ko lang nalaman na kaya nya ako iniinis para mapansin ko sya.

Cute, right?

Pero mukhang actingan lang to.

What did I do to deserve all of this? Hindi ko na kaya.

"Passengers, please fasten your seat-belts. The plane is about to land in South Korea's capital, Seoul!" Tumingin ako sa bintana at napaiyak.

I'm soo far from the guy I love.

I wish he was here.

Bumaba na kami at nagmask para walang makakilala samin.

No one knows about my arrival here. Kahit nga sila Taeyeon.

Nagpadala si Nichkhun nang sasakyan para may magamit kami.

After not soo long, nakarating na kami sa dorm.

Nagkakaguluhan sila sa loob.

Bago ako pumasok niyakap ko muna si Nichkhun bago umiyak.

"Thanks Nichkhun! Thank you talaga!" Saad ko kaya nginitian nya ako.

Umalis na sya nang makausap ko daw ang mga kaibigan ko.

He's such a perfect guy.

Pumasok ako dahil may susi naman ako pero walang tao sa living room, wala rin sa kusina.

Pumunta ako sa mga kwarto at narinig kong nagkakagulo sila sa kwarto nila Taeyeon.

Andito rin ang EXO.

"HELLO? LUHAN HYUNG! NAWAWALA SI TIFFANY NOONA?"