The Behind The Scenes of a Perfect Love Story

[25];

[25];

Tiffany's POV

"I am a living proof. I heard them and I saw them. A week before the two of you left for China. Ito ang rason kaya gusto kong umalis dati. Alam kong buntis si Hyuna pero ayaw kong sabihin sainyo kasi alam kong mahal na mahal nyo ang isa't isa. Luhan. Tiffany."

Napailing ako habang nagsasalita si Jessica and tears started to overflow.

Gulat na tumingin ang paalis na si Hyuna kay Jessica.

Sa sobrang sakit, naglakad na ako paalis pero hinawakan ni  Luhan ang braso ko.

"Miyoung."

Tiningnan ko yung kamay nya at nilipat ang tingin sakanya.

"I'm okay. Gusto ko muna mapagisa." Sabi ko at sinubukan ngumiti kahit tulo nang tulo ang luha ko.

"Tiffany."

"Let go. I'm okay." Ulit ko.

"You're not okay. I love you, really. Maha-"

"JUST LET ME GO! GUSTO KO MAKAPAGISA. OO TAMA KA! HINDI AKO OKAY. PAANO AKO MAGIGING OKAY KUNG NABUNTIS NANG BOYFRIEND KO ANG PINSAN KO? HAPPY? I ALREADY TOLD YOU I'M NOT OKAY! PLEASE LET GO!" Sigaw ko habang umiiyak.

Ramdam ko namang dahan dahan nyang binitawan ang braso ko.

Naglakad na ako papasok at iniwan silang lahat dun.

Pagpasok ko sa kwarto namin ni Luhan, agad akong humiga at niyakap ang unan ko at umiyak nang umiyak.

Ang sakit sakit. Ayaw ko na. Paulit ulit nalang. Lagi nalang ako nasasaktan.

Pagod na akong masaktan.

Nagring ang telepono ni Luhan kaya tiningnan ko kung sino yun.

Si Tita.

"Hello? Tita!"

"Oh! Tiffany! Anak! Kamusta ka na?" Tanong nya kaya napabuntong hininga ako.

"Ayos lang tita! Uhm.. Kakausapin nyo po si Luhan?" I lied and changed topic.

"Kasama mo ba sya?"

"Hindi po eh. Pero bababa po ako."

"Ay nako wag na! Tawag nalang ako mamaya! Ingat kayo dyan! At salamat nga pala, anak, sa pagalaga kay Luhan. Ikaw na bahala sakanya, wag mong papabayaan ah? Maraming salamat!" Sabi ni tita kaya medyo napangiti ako.

"Ayos lang tita! Small things." Sabi ko.

"Nagcracrack ata boses mo? Okay ka lang ba? Kung may sore throat ka, magmumog ka agad nang manit na tubig na may asin ah! Magpagawa ka sa boyfriend mo!" Sabi ni tita kaya umoo nalang ako.

Few minutes later, binaba ko na ang telepono. Papakainin pa daw kasi ni tita sila Xian. Gabi na eh.

Naisipan kong pumikit at tumulog pero imbis na mabawasan ang sakit, dumagdag iyon.

Ramdam kong parang kumirot yung puso ko at umiyak nanaman ako nang umiyak.

I promised myself not to cry again for him but here I am now. Desperate for his love. A love that maybe isn't for me.

Ngayon napapaisip ako, para ba kami sa isa't isa?

Minahal nya ba talaga ako?

Wala pang one year simula naging kami ulit pero ang dami nang ngyari.

Kung dati, masusulusyunan pa ang problema, ngayon medyo malabo.

May anak na sya eh.

Lalo akong napaiyak nang maisip ko na magkakaanak na nga si Luhan.