Summer Love

Hoofdstuk 20

'help me,' huilt ze. we praten misschien wel een uur lang. in ieder geval leidt het tot een ruzie. ik vind nameljk dat ze het moet laten weghalen, ze HAAT Lucas en dan zou ze een kind krijgen van hem. en ze is pas 19, ze zou het echt niet aankunnen om een kind op te voeden. maar zij vind dat ze geen kind kan laten "vermoorden" wat ook een normaal en gelukkig leven zou kunnen leiden. 'jij kan het geen gelukkig leven geven, omdat je er zelf niet gelukkig van wordt.' 'rot gewoon op,' ze wijst naar de deur. 'nee, ik ben niet uit Londen gekomen om te horen dat jij wilt dat ik oprot. maar weet je, ik heb geen zin in jou, als je maar weet dat ik je handje niet vasthoud als je het moeilijk hebt.' ze kijkt me woedend aan en ik loop naar de gang, de deur trek ik met een klap achter me dicht. mijn moeder staat op mijn kamer mijn spullen uit te pakken. 'mam, dat kan ik echt zelf  wel hoor. en trouwens, je krijgt nog wat van me.' in het zijvakje van mijn rugzak zit een sleutelhanger. de Big Ben, het London Eye en de Towerbridge hangen eraan. ze neemt het dankbaar aan, 'dankje schat, hoe was het met Melissa?' 'goed, ze heeft het naar d'r zin. ze wilde eerst gaan studeren maar dat lukt niet.' 'jammer, ze is zo'n intelligent meisje. jij gaat wel studeren hoor,' ze kijkt me half streng aan. ik haal mijn muziekmap uit mijn tas en wapper ermee voor haar neus, 'relax, als er iets goedkomt, dan is het wel dat ik ga studeren.' meteen schiet me weer iets te binnen. Nialls (oftewel mijn) nummer. in het vliegtuig schoot me het één en ander te binnen en ik heb nu inspiratie. het moet niet zomaar een verhaal zijn, het moet mijn verhaal zijn. ik draai Nialls cd nog een paar keer af en begin dan ook. de woorden komen bij me op en het klopt opeens allemaal. het nummer hoort niet gespeeld te worden op een piano, maar op een gitaar. ik schrijf aan één stuk door en dan is het opeens af. ik staar voor me uit terwijl ik het fluisterend zing. ik start de computer op en zet de webcam aan. ik druk op opnemen, zucht diep en richt me dan op het scherm. 

'hey Nialler, het nummer vond ik te gek. ik heb het afgemaakt en wil het nu aan jou geven, alle rechten zijn voor jou. als laatste afscheidscadeautje. doe ermee wat je wilt. maar zoals jij zelf al schreef. ''don't promise that you call.'' geef een knuffel aan de rest en...' ik weet niks meer te zeggen en pak mijn gitaar. ik speel en zing het nummer alsof mijn leven er van afhangt.  'het heet Summer Love, vergeet me niet. alsjeblieft.' de tranen lopen over mijn wangen en ik druk de camera uit. ik brandt het cd'tje en stop ze samen met mijn bladmuziek in een envelop. van mijn bureau gris ik wat enveloppen weg en ik schrijf het adres van Eleanor en Melissa op. voor Niall Horan. staat erop en ik weet dat het goed terecht komt. 

de dagen daarna slokt de muziek me op. mijn moeder is ongerust omdat de wallen onder mijn ogen staan en ik alleen om te eten naar beneden kom. maar werken helpt en skypend met Lara kan ik de werkelijkheid een beetje ontvluchten. ik ben namelijk nog heel erg down over Thijs, Niall en Fleur. en de heimwee helpt ook niet echt mee. 'genoeg muziekverslaafde, het is 25 graden. kom eens van je kamer af. ik glimlach en zeg: 'nog een paar minuutjes.' mijn moeder draait zich om maar nog voordat ze de deur kan dichtdoen komt Fleur binnen struikelen. 'ik... Lucas... hij zei... dat...' huilt ze 'je bent naar hem toe gegaan?' ik pak haar hand en ze knikt. ze haalt 3 briefjes van 50 uit haar zak. 'ik laat het weghalen,' zegt ze en ze kijkt me aan alsof ze de verkeerde beslissing heeft gemaakt. ik weet dat ik haar moet troosten maar een knuffel helpt niet, dat heb ik ondertussen wel geleerd. ik doe het enige wat goed voelt. mijnn gitaar pakken. ik speel een liedje waarvan ik nog steeds niet geloof dat ik het ooit heb kunnen schrijven. 4 jaar geleden werd het een droom om naar het conservatorium te gaan. nadat ik dit nummer had geschreven. alleen omdat het zo persoonlijk was heb ik het nog niemand laten horen. niemand. maar nu spelen mijn vingers automatisch de melodie. 

 What would you do? What would you say?

How does it feel? Pretend it's OK

My eyes deceive me, but it's still the same