Summer Love

Hoofdstuk 40

zodra we het vliegveld aflopen zakken mijn zenuwen iets weg, ik kan nu toch niet meer terug. een busje en een horde fans staan al op ons te wachten, en terwijl we in de eerste stappen negeren we de rest. wonder boven wonder is mijn haar nog steeds stijl en ik ben volkomen relaxed als we Mullingar inrijden. ik herken de dorpstraat van de afbeeldingen op Google (ik was een directioner en stalkte er lekker op los) en dan staan we opeens stil. ik stap uit en Niall kijkt me geheimzinnig aan, 'klaar om mijn vader te ontmoeten?' 'ja,' zeg ik zonder te liegen. 'yeah!' Niall rent naar de voordeur terwijl de buschauffeur onze koffers uitpakt. de deur vliegt open en Niall valt in zijn vaders armen. dan wenden ze zich tot mij. 'pap, dit is nou Nikki,' zegt Niall stralend. 'hoi meisje, geweldig om je te ontmoeten,' zegt zijn vader terwijl hij me ook een knuffel geeft. 'hallo meneer Horan.' 'oh alsjeblieft, zeg Bobby. en Niall, help die buschauffeur eens met jullie koffers, zo heb ik je niet opgevoed.' Niall rent naar het busje toe en geeft de buschauffeur een fooi. hij neemt de koffers over een sleept ze naar binnen. na vijf minuten ben ik aan het Ierse accent van Nialls vader gewend en na een kwartier kan ik niet meer bedenken waarom ik ooit zenuwachtig ben geweest. Bobby is vrolijk, uitbundig en heeft een goed gevoel voor humor, wat zijn zoon overduidelijk heeft geërfd. aan zijn ogen zie ik hoe dolblij hij is dat zijn jongen eindelijk weer thuis is en dat hij hem ontzettend heeft gemist. ik zou me niet kunnen voorstellen hoe erg ik mijn kind zou missen als het op een dag niet meer thuiskomt om zijn droom waar te maken. als Bobby besluit dat hij even langs zijn vrienden langs gaat om ze goede kerstdagen te wensen stelt Niall voor om me het dorp te laten zien. vol enthousiasme stem ik in en ik gris mijn tas van de tafel. als we buiten staan zegt Niall me dat hij ook nog kerstcadeautjes wilt kopen. we lopen een donkere cd-zaak in en worden meteen enthousiast begroet door de winkelier, die Niall persoonlijk kent. dit gebeurt in elke winkel en ik ben enigzins jaloers op de sfeer in het dorp: iedereen is vrolijk en oprecht aardig, omdat iedereen elkaar ook kent. we kopen een cd voor Nialls broer, een fles drank voor zijn vader en een doos met prachtige kerstballen en een grote bos bloemen voor zijn kersverse schoonzus. 

zodra we aankomen bij Greg en Denise heb ik Nialls hele jeugd herbeleefd. ik heb zijn school, voetbalclub en favoriete café gezien en alle verhalen die erbij horen gehoord. het schemert al als we bij het huis van zijn broer aankomen. een vrouw met een grote glimlach doet open en valt haar schoonbroertje om de hals. ik krijg drie klapzoenen op mijn wang en we worden het huis in geduwd. 'wat willen jullie drinken? ik heb bier, wijn, fris, alles.' ik glimlach en zeg dat ik het houd bij een cola en hang mijn jas aan de kapstok. mijn haar is verrassend genoeg nog stijl en ik kleed me niet om, aangezien iedereen een trui en een spijkerbroek draagt. we drinken en kletsen wat en Niall en Greg liggen minuten lang slap om een grap die verder niemand snapt, maar we lachen even hard met ze mee. het eten is verrukkelijk en de aan het einde van de avond val ik moe en voldaan bij Nialls vader thuis in slaap. we liggen in Nialls oude kamer en de muzikaltiteit die hij vroeger blijkbaar ook al had is duidelijk aanwezig. er hangen posters aan de muur van artiesten, het schetsblok met bladmuziek ligt nog op zijn oude bureau en zijn eerste gitaar hangt aan de muur. 'pap wil niets wegdoen of opruimen. hij leeft nog een beetje in het verleden.' Niall glimlacht, maar ik hoor de heimwee in zijn stem. 'hij houdt ontzettend veel van je.' Niall knikt, 'weet ik. en ik ook van hem.' hij gaat op zijn bed liggen en slaat de deken voor me open, 'kom, we gaan slapen.'

de dagen daarna zijn absoluut geweldig. ik maak ontzettend veel lol en aan het einde heb ik zelf ook een Iers accent ontwikkeld. met spijt neem ik afscheid en stap ik op het vliegtuig naar Londen. ik zwaai nog ondanks dat ik weet dat ze me allang niet meer kunnen zien. 'je hebt een geweldige familie,' zeg ik denkend aan de afgelopen dagen. Niall straalt en knikt, 'ik ben elke keer weer bang dat het niet meer hetzelfde is als vroeger, maar dat is nog niet gebeurd.' ik zet mijn koptelefoon op en sluit mijn ogen. ik merk dat Niall denkt dat ik slaap en ik laat het maar zo, ik ben te veel in mezelf verzonken om nu met hem bezig te zijn.