Summer Love

Hoofdstuk 19

'nog maar een week,' fluistert Lara in mijn oor. ongelooflijk dat de zomer al weer bijna om is. het lijkt wel jaren geleden dat ik hier aankwam en ik heb geen zin om terug te gaan, maar ja aan alles komt ooit een einde. ik laat me in het gras vallen. Lara, ik en Melissa zijn in Hyde Park, we liggen lekker te zonnen. Melissas's mobiel gaat over. 'ze staat op en loopt weg. ik hoor flarden van wat ze zegt. 'nee pech... hij is extreem rijk dus het is bullshit als jullie niet eens geld voor een ijsje hebben... wij hebben hier lol dus laat ons... ik kom niet naar jullie toe om geld te brengen. no way....' ze hangt op en komt zelf terug met ijsjes. ze smelten snel en het drupt over mijn handen, maar ik geniet toch van de mierzoete smaak. ik voer het hoorntje aan de eeknhoorns en dan slenteren we over de boulevard. Melissa wil per se een suikerspin en lachen kijk ik toe hoe zij en Lara hem opeten. de wind blaat door mijn haren en ik sluit mijn ogen. de zon gloeit op mijn gezicht. dan gaat mijn telefoon over, het is Fleur. 'hey zussie, hoe is het?' 'Nikki.... je moet naar huis komen.'

ik weet niet wat er aan de hand is, maar Fleur barst in huilen uit en aan haar stem te horen is het serieus. 'ik kom,' mompel ik schor en ik hang op. Lara huppelt op me af. ze heeft de suikerspin nog in haar hand en ze heeft nu het meeste weg van een meisje van 8. maar ik kan niet lachen. 'ik... ik ga naar huis,' zeg ik langzaam, alsof ik het zelf nog niet helemaal besef. het lijkt alsof er een groot stuk van de dag ontbreekt, want 's avonds weet iedereen wat er aan de hand is, heb ik mijn vlucht al geboekt en sta ik met Lara mijn kleren op te vouwen. 'ben je boos?' Lara blijft nog een week, wat mij helemaal niks uitmaakt. de anderen zijn vast al weer thuis. 'nee, ik heb alleen nu al heimwee.' 'je hoeft niet, of wel?' ik knik. ja, dat moet. ik kijk naar mijn uitgeprintte ticket. morgen moet ik om één uur op het vliegveld zijn. ik vertrek om half 3. we slepen de koffers naar beneden en gaan dan uit eten bij ons favoriete restaurant. Nate is er ook bij. 'op de laatste avond,' roept hij en hij houdt zijn glas omhoog. 'proost!' roept iedereen. na het eten heeft de rest een verrassing. ze nemen me mee naar een verlaten pier. 'dit,' zegt Eleanor op een geheimzinnige stem. 'is de enige plek in Londen waar je in de Theems kan zwemmen.' ik begin te lachen. Lara en ik hebben een bucket list waar dit op staat. ik trek mijn vest, en schoenen uit en ren naar het water. terwijl ik 'I LOVE LONDEN' gil plons ik in het water. proestend kom ik weer boven. de rest volgt mijn voorbeeld en al gauw liggen we naar de sterren te kijken. tot iemand me opeens het water in trekt. het is Melissa die me wilde laten schrikken en dat is aardig gelukt. we duwen elkaar onder water en iedereen doet mee. uiteindelijk begint het te regenen en klimmen we uit het water. maar Lara en ik beginnen in de regen te dansen en te zingen. ik heb deze hele vakantie nog nooit zoveel lol gemaakt.

Lara was 14 toen ze bij ons op school kwam, maar ze was de nieuweling en best wel een flirt dus niemand mocht haar. op een gegeven moment waren we allebei alleen en ze kwam naar me toe. binnen een week waren we beste vriendinnnen. een jaar later maakte we een Bucket List. een lijstje met dingen wat we samen wilde doen. ik kan me nog goed herrinneren hoe we er een keer 's  middags naar het spoor gingen en met graffity stay strong, stay perfect. op een muurtje schreven. doodsbang waren we, en bijna huilend zaten we verstopt onder een struik toen we een hond hoorde blaffen. we dachten dat de politie eraan zou komen. maar uiteindelijk zijn we er mee weg gekomen. ons doel was om elke vakantie één doel te laten uitkomen en deze vakantie was het dus zwemmen in de Theems. nu kunnen we dat dan ook weer doorstrepen. in de herfstvakantie zijn we samen naar frankrijk geweest en hebben we boven een rivier gebungeejumpd. hand in hand zijn we gillend naar beneden gesprongen. als we van school gaan laten we op onze pols een tatoeage laten zetten. tenminste, als we durven. 

de volgende dag ga ik naar Niall toe. hij strijkt een haarlok achter mijn oor. 'het is over tussen ons, of niet?' ik barst ik tranen uit en hij drukt me tegen zich aan. 'het spijt me zo. maar ik ga nog naar school en jij...' 'zeg maar niks,' Niall kust me. 'maar beloof me dat hij goed voor je zal zorgen.' ik kijk hem verbaasd aan. 'Thijs,' hij legt zijn vinger op mijn lippen als ik tegen hem in wil gaan. 'ik heb gelijk, geloof me nou maar. ik ben niet boos. maar vergeet niet dat jij mijn Summer Love bent. en dat altijd zal blijven. en voor als je ooit terugkomt: ik hou van je, en wees niet bang, ik zal je niet vergeten.' er glijdt een traan over zijn wang. 'ik hou van je,' zegt hij in het Nederlands, en ik weet dat hij het meent. dan komt Waliyha naar buiten stormen. 'wat is er?' roep ik, maar ze rent door. 'sorry,' zeg ik tegen Niall en dan ren ik achter haar aan. 'ik moet godverdomme terug naar huis, na de vakantie. maar ik ga echt niet terug naar school.' er staat angst in haar ogen. 'het komt goed, dat beloof ik.' ze schud haar hoofd en stil loopt ze weg. naar wat nu nog even haar thuis zal zijn.

's middags zitten we in de auto naar het vliegveld. ik Nate en Waliyha hebben ons op de achterbank gepropt en Melissa en Eleanor zitten voorin. One Direction zou zelf komen. en ze zijn er al. Zayn trekt de deur open en gooit me over zijn schouders. terwijl hij rondjes draait roept hij 'wat denk je, dat wij jouw koffers gaan slepen?' ik giechel als hij me neerzet. 'Zayn, gedraag je zoals het hoort en help met haar koffers,' Harry sleept mijn appeltjesgroene koffer uit de auto. ik kijk de groep rond en sla mijn ogen neer. Niall is er niet bij. 'ik moest dit geven, je mag het  pas openmaken in het vliegtuig,' Louis drukt me een envelop in mijn handen, blijkbaar kan hij gedachten lezen. 'komen jullie?' we merken nu pas dat de rest al is gaan lopen. ik maak mijn tas open en geef Louis een zakje drop. 'eigenlijk voor Niall, maar hij kwam niet opdagen, dus geniet ervan.' hij glimlacht en samen gaan we terug naar de groep.  ik sla mijn armen om Nate heen. 'zorg goed voor Waliyha,' ik kijk hem streng aan. 'zal ik doen.' ik omhels iedereen. Lara fluistert in mijn oor. 'hoe kan ik het goed maken?' ze kijkt me half smekend aan. 'door heel veel lol te maken.' ze knikt en geeft me een kus. dan loop ik naar de douane.

ik scheur Nialls envelop open. er zit een briefje in. don't say the words that's on your lips, don't look at me that way. ik verfrommel het briefje en stop het in mijn tas. was hij er maar geweest. er zit ook een cd in, ik doe hem in mijn laptop en speel hem af. er staat een video op van Niall. hij glimlacht en speelt op zijn gitaar.  'ik had dit gevonden en wilde je een speciaal afscheid geven.' ik herken m'n liedje. MIJN liedje. het liedje waar ik al vanaf het begin van de zomer een tekst op aan het bedenken ben. 'oké, daar gan we,' 

Can't believe your packin your bags

Tryin so hard not to cry

Had the best time and now its the worst time

But we have to say goodbye

Don't promise that you're gonna write

Don't  promise that you'll call

Just promise that you won't forget we had it all

You were mine for the Summer

Now we know its nearly over

Feels like snow in September

But I always will remember

You were my Summer love

You always will be my Summer love

dan stopt hij, 'sorry voor het gebruiken van je muziek. maar ik vond het zonde om zo'n mooi liedje onaf te laten. ik hoor het wel als hij helemaal af is. lots of love, Nialler...' dan wordt het beeld zwart. een traan glijdt over mijn wangen. 'over 5 minuten gaan wij opstijgen, wij verzoeken iederen om de elektronische apparatuur uit te schakelen,' zegt de stewardes terwijl ze me een tissue geeft. 'heimwee?' ik knik en klap mijn laptop dicht. over een uurtje ben ik weer thuis.

op schiphol is niemand. ik voel me echt een loner en neem de trein naar huis. onderweg krij ik nog een berichtje van Lara. als het goed is ben je geland. vertel me alsjeblieft wat er met Fleur is zodra je het weet. ik ben bezorgd. ik sms haar terug en luister dan muziek, de demo's voor het nieuwe album die ik van Niall had gekregen. blijkbaar werken mijn oortjes niet goed want een meisje tegenover mij (ongeveer 14) hoort het ook. 'is dat One Direction? welk nummer is dat? ik heb het hele album dus...' 'nee, dat is One Direction niet, dit is een Amerikaanse band.' ik voel me bloedrood worden en sta snel op. 'ik moet er hier uit, doei.' snel ga ik naar een andere coupé en luister alleen nog maar bekende muziek. doodmoe van de reis kom ik uiteindelijk bij mijn huis aan. mijn moeder doet open. 'liefje, je bent er al. hoe was het?' ze geeft me een knuffel. ik duw haar weg, 'waar is Fleur?' mijn moeder zucht diep en duwt me op een stoel, 'eerst vertellen, ze loopt echt niet weg hoor.' ik vertel mijn moeder snel over Londen, drink mijn thee, eet een koekje en ren de trap op. voor Fleurs deur blijf ik staan. ik klop even en doe dan open. Fleur zit op haar kamer in een tijdschrift te staren. ze is mager en bleek en haar blonde haar lijkt nu eerder grijs, ze heeft wallen onder haar ogen. zodra ze mij ziet begint ze te huilen. ik geef haar een knuffel en veeg haar tranen weg. 'wat is er Fleur?' 'Lucas...' Lucas is de Loverboy op wie Fleur verliefd was. hij heeft van haar leven een complete hel gemaakt. hij heeft haar mishandelt en vernedert toen ze niet met hem mee wilde werken. alleen wilde zij hem niet kwijt en ging met hem mee. uiteindelijk heeft ze het ons vertelt en is hij opgepakt. ik dacht dat hij nu wel een beetje verleden tijd zal zijn. ik ga naast haar zitten, 'wat is er? je weet toch dat je alles tegen mij kan zeggen?' ze knikt, 'Nikki... ik ben zwanger.'