Summer Love

hoofdstuk 42

de klap komt harder als verwacht. iedereen staat versteend voor zich uit te kijken en ik houd mijn adem in. 'Louis?' fluistert Niall en hij loopt naar zijn beste vriend toe. maar die slaat Nialls arm weg en rent de trappen af. 'godverdomme, Louis!' schreeuwt Harry en hij wilt een achtervolging inzetten, maar ik houd hem tegen. 'ik ga wel, ze hebben mij hier nu het minste nodig. ik negeer de protesterende woorden van de rest en daal zo snel als ik kan de trappen af. halverwege de onderste trap zit Louis met zijn hoofd op zijn knieën. zijn schouders schokken en ik hoor hem zachtjes snikken, maar aan zijn ademhaling hoor ik dat hij niet wilt huilen. als hij me hoort verstijfd hij even, maar zodra ik naast hem zit valt hij in mijn armen en houdt hij zich niet meer groot. ik laat hem uithuilen en strijk over zijn rug terwijl ik hem zachtjes probeer te sussen. Louis kijkt me aan, 'ik wil hier weg.' ik bijt op mijn lip, 'ik weet niet of dat zo'n goed idee is.' 'alsjeblieft. ik houd het hier niet meer vol, en we zijn teurg voordat El wakker is,' smeekt hij me. 'ik wil gewoon naar huis,' ik stem in en veeg de tranen uit zijn gezicht. op mijn mobiel zie ik dat het vijf voor vier is en ik heb ontiegelijk veel bericten en gemiste oproepen. ik sta op en help Louis overeind terwijl ik mijn moeder terugbel. ze neemt meteen op, 'Nikki?' haar stem klinkt schokkerig en ze is schor van het huilen. 'ja,' is het enige wat ik uit kan brengen. mijn moeder barst in tranen uit en ook ik begin zachtjes te huilen. 'het spijt me zo dat ik niet eerder belde,' zeg ik terwijl ik de tranen uit mijn gezicht veeg. 'maakt niet uit meisje. ik ben gewoon zo blij dat ik je stem weer hoorde. Lara had het op het nieuws gehoord en gelezen dat jullie daar ook waren en ik heb de hele nacht op nieuws van je zitten wachten. ik ben nog nooit zo ongerust geweest. hoe gaat het met je, ben je gewond?' 'met mij gaat het wel, voor zover het kan. maar Nate en Eleanor..' mijn stem stokt. ik zie Louis door de schuifdeuren naar buiten lopen en ondanks het tijdstip staan er tientallen fotografen, journalisten en betrokken fans. 'mam, ik moet gaan, ik bel je nog terug.' ik hang op en ren achter Louis aan. hij wordt omringt door mensen die hem niet laten gaan en hem bestoken met vragen. iedereen schreeuwt door elkaar en in die grote groep lijkt Louis ontzettend klein. 'laat me alsjeblieft gaan,' zegt hij met een zwakke stem. maar natuurlijk luistert niemand en zodra de tranen over zijn wangen beginnen te stromen worden de camera's nog dichter in zijn gezicht geduwd. 'Louis, hoe zit het met Eleanor?' 'Louis, hoe is het met de baby?' 'Louis, zijn ze dood?' 'Louis, de dokters hebben gezegd dat ze in levensgevaar zijn, is dat waar?' 'Louis, antwoord!' 'Louis, Louis, Louis!' 'stop,' Louis begint mensen weg te duwen en zich door de menigte te wurmen. ik volg hem met iets meer gemak en ben eindelijk een keer blij met mijn lengte. 'Louis, wil je Eleanor nog wel nu ze niet meer zwanger is?' Louis blijft met een ruk staan, 'wat?!' 'of je Eleanor nog wel wil nu ze een miskraam heeft gehad. er zijn heel veel mensen die bij elkaar zijn vanwege een "ongelukje" hoor.' ik zie Louis gezicht hard worden, zijn ogen worden helemaal zwart en hij spant de spieren in zijn lichaam aan. de journalisten beginnen meteen weer te schreeuwen, 'was het een ongelukje?' 'is de baby dood?' 'was je alleen met Eleanor vanwege de baby?' 'is ze nooit zwanger geweest?' 'heb je een relatie met Harry?' ik heb Louis ondertussen bereikt, 'kom, we gaan.' 'Louis, beantwoord mijn vraag, was de baby een ongelukje?' Louis draait zich om en haalt met zijn vuist uit. de journalist is overdonderd en valt op de grond. 'houd je bek over Eleanor en mijn baby!' schreeuwt hij. tientallen camera's staan op Louis gericht en flitsen non-stop, maar hij is er helemaal klaar mee. hij duwt iedereen aan de kant en slaat de mensen die hem in de weg blijven staan. de groep wijkt geschrokken uiteen en Louis rent naar de straat waar hij een taxi aanhoudt. ik weet me nog net naar binnen te wurmen voordat hij de autodeur dichtramt. hij geeft zijn adres en wendt zich dan tot mij, 'ik weet het, dat was stom. maar ik kon er echt niet meer tegen.' 'ik geef je groot gelijk. alleen je gaat hier wel gezeik mee krijgen.' 'weetje, dat boeit me echt helemaal niets. mijn zoon is dood en mijn verloofde ligt te vechten voor haar leven. en dan gaan ze vragen of hij een "ongelukje" was!' 'ik weet het Lou.' 'waarom bemoeit de hele wereld zich met mij? waarom kan ik niet gewoon een gelukkig leven leiden met Eleanor en Oliver?!' de stilte die er valt doet nog meer pijn dan de woorden die er net gezegd zijn. 'Oliver?' Louis knikt en de zoveelste traan stroomt over zijn wangen. 'dat is de naam die we in gedachte hadden. maar hij is nu toch... dood, dus het maakt niet meer uit.' Louis' stem is bitter en hij klinkt gebroken. 'het spijt me zo.' ik zeg de woorden terwijl ik weet dat ze toch geen verschil gaan maken. 'alsof jij er iets aan kan doen. het is alleen maar mijn schuld.' 'Louis, dat is niet waar.' 'ik wilde uitgaan. ik wilde op die plek gaan dansen. ik beloofde haar dat er niets meer zou gebeuren. ik ben degene die haar hoort te beschermen. ik had geraakt moeten worden. ik had nu dood moeten zijn!' 'Louis, echt niet. je kon hier niets aan doen. niemand behalve jezelf geeft je de schuld en je maakt je alleen maar gek. en ik weet zeker dat Eleanor niet wilt dat je jezelf de schuld geeft.' hij kijkt me woedend aan, 'geen woord over wat Eleanor vindt en denkt.' 'oké, rustig maar. ik houd mijn mond al.' de rest van de rit zeggen we geen woord. alleen de radio van de taxichauffeur maakt geluid. verschrikkelijke, oude nummers klinken door de auto en onze chauffeur kan het niet laten om soms mee te zingen. als we eindelijk bij het donkere huis van Louis zijn gooi ik wat geld naar de chauffeur toe en ik stap uit, 'laat het wisselgeld maar zitten, nog bedankt.' de chauffeur rijdt weg en ik hoor hem vrolijk meezingen met de radio. dan is er tenminste nog iemand blij.