Summer Love

Hoofdstuk 30

'Niall!' gil ik terwijl ik op hem af ren. de beveiliging laat me er lachend door. ik spring in zijn armen en verberg mijn gezicht in zijn nek. ik heb hem zo gemist, zijn sterke armen, zijn glimmende ogen. maar na 2 weken kan ik hem eindelijk in mijn armen sluiten. hij was twee weken in Ierland geweest, bij zijn familie. hij had nog gevraagd of ik mee wilde maar ik heb nee gezegd, ik zou daar alleen maar een last zijn. 'hey darling,' hij geeft me een kus. ik voel me warm worden. 'zullen we maar meteen door naar het vliegtuig,' zegt hij tegen me als hij zijn vrienden heeft begroet. ik glimlach en knik. we gaan met z'n tweeën naar Nederland. de rede is alleen wat minder leuk: technisch gezien besta ik niet meer. of eigenlijk, heb ik geen identiteit meer. Niall zou naar Ierland gaan en ik zou 3 dagen met Lara naar Berlijn gaan. maar ik werd tegengehouden bij de douane. mijn paspoort was namelijk ongeldig. ik weet niet hoe het kan, want mijn paspoort zou pas over een jaar verlopen. maar omdat ik een Nederlands paspoort heb konden ze hier niks voor me doen. gelukkig kon Lara op het laatste moment har vlucht omboeken en is ze naar Londen gekomen. zo kon ik haar toch zien. maar toen ik het Niall vertelde was hij minder blij. hij dacht dat het een actie van mijn stalker was. die hield zich de afgelopen weken opvallend rustig: een stilte voor de storm. maar om alles uit te zoeken moest ik in Nederland zijn, en na een lang overleg mocht ik toch naar Nederland vliegen. dus nu sta ik afscheid van mijn vrienden te nemen en loop ik met Niall naar de douane, hij wilde me niet alleen laten gaan. het enige nadeel van het vliegen zonder geldig paspoort is dat mijn complete koffer onderzocht wordt. ik ben knalrood als ze mijn koffer openen en tussen mijn privéspulletjes op zoek gaan naar iets dat verboden kan zijn. ik zucht opgelucht als ze eindelijk mijn koffer weer dicht maken en hem op de lopende band zetten. ik loop naar onze plaatsen in het vliegtuig en laat me in de stoel vallen. meteen staan er allemaal mensen die om een handtekening van Niall vragen. ik slaak een zucht en laat me op mijn tafeltje vallen, waarom hebben we nooit een seconde rust. Niall moet lachen om mijn reactie en begint handtekeningen te zetten. als de stewardess ze uiteindelijk uit het veel te kleine gangpad jaagt kijk ik haar dankbaar aan. dan wordt ik in mijn stoel gedrukt en komt het vliegtuig van de grond. Niall pakt mijn hand en geeft me een knipoog. ik glimlach. anderhalf uur later sleep ik mijn koffer achter me aan terwijl ik naar de uitgang van schiphol loop. overal hoor ik het geluid van camera's. chagrijnig versnel ik mijn pas. ik weet niet wat het is, normaal heb ik er nooit zo'n last van. Niall pakt mijn hand (klik,klik,klik,klik,klik) 'rustig,' ik knik, hij heeft gelijk, ik overdrijf. tussen de gillende meisjes zie ik Lara staan. enthousiast probeert ze tussen de fans naar ons toe te komen. als ze er uiteindelijk is valt ze om mijn hals. ze geeft Niall ook een knuffel en dan proberen we naar buiten te komen. 'je vader staat daar,' ze wappert de rechterkant op. ik pak Niall's hand en met zijn drieën naar de auto. 'lieverd!' Mijn vader drukt me stevig tegen hem aan, dan wendt hij zich tot Niall. 'dus jij bent de jongen die het hart van mijn dochter heeft veroverd?' ik bloos (alweer) en kijk naar Niall, die een enorme glimlach op zijn gezicht heeft, 'ja, dat ben ik inderdaad,' en hij schudt mijn vaders hand. we stappen in. Niall en Lara op de achterbank, mijn vader en ik voorin. terwijl ik mijn vader over de laatste weken vertel hoor ik Lara en Niall druk kletsen. als ik achterom kijk geven ze me allebei een knipoog, dan barsten ze in lachen uit. glimlachend schud ik mijn hoofd, wat zou ik zonder ze moeten beginnen. 

'bedankt voor de rit,' Lara stapt uit en loopt naar haar huis. 'tot morgen!' roept ze tegen mij en Niall. dan rijden we door naar mijn huis. mijn moeder staat al voor het raam te wachten. typisch iets voor haar, ik weet dat ze me ongelooflijk heeft gemist. Fleur doet open, haar vertrouwde lach op haar gezicht. ze vliegt op me af, 'ik heb je gemist zusje.' ik druk een kus op haar wang en maak me los uit haar omhelzing. 'dit is Niall,' stel ik hem voor. alsof ze dat niet weet. elke week hingen we uren aan de telefoon en beschreef ik elk woord wat hij zei zo gedetailleerd mogelijk. ik loop naar binnen, gooi me koffer neer en knuffel mijn moeder. het voelt fijn om weer thuis te zijn. Londen is geweldig, en ik weet niet of ik er ooit nog weg wil, maar dit is thuis en dat zal zo altijd blijven. ik stel Niall voor en plof dan neer op de bank. uitgebreid vertellen we over Londen. de sfeer is ontspannen, maar ik kan aan mijn ouders zien dat ze aan hem moeten wennen. niet gek, want drie jaar lang kwam Thijs bijna elke dag hier en nu zit er een vreemde jongen op de bank die niet eens Nederlands spreekt. 'oh Fleur, er staat gebak in de koelkast. als jij dat nou eens pakt en thee zet?' ik spring op, 'ik help haar wel.' ik trek Fleur mee naar de keuken. buiten gehoorafstand begint ze keihard te lachen. ik bijt op mijn lip om niet mee te gaan doen. 'hoe ongemakkelijk is dit?' giechelt ze. 'vreselijk,' ik zucht en pak de doos met tompoucen uit de koelkast. ik haal mijn vinger door de room en lik hem af, 'wedden dat papa en mama hem de hele tijd met Thijs zitten te vergelijken.' ze rolt met haar ogen, 'geef ze wat tijd, als ze zien hoe gek hij op je is trekken ze wel bij.' 'wat vind jij eigenlijk van hem?' vraag ik voorzichtig. 'ik vind hem echt lief, je zou moeten zien hoe hij naar je kijkt. en hij is natuurlijk niet lelijk.' ik lach en schud mijn hoofd, 'daar kijk jij meteen weer naar.' ze negeert me, 'en ik mocht Thijs trouwens toch al niet.' dat verbaast me, 'echt niet, maar dat heb je nooit gezegd.' ze zucht, 'klopt, maar ik wist dat hij jou gelukkig maakte. en daar draait het toch om. maar genoeg over Thijs. ik heb Niall officieel goed gekeurd.' 'mooi zo,' ik geef haar een knuffel. ik heb Fleur gemist. tuurlijk hadden we wel eens ruzie, maar daar ben je zussen voor. we konden altijd bij elkaar terecht en hielden niks voor elkaar achter (nou ja, dat ze Thijs niet mocht is nieuw). ze zet de doos met theesmaakjes op het dienblad en ik de gebaksbordjes. dan lopen we de kamer in. Niall kijkt ons aan, 'wisten jullie dat jullie echt sprekend op elkaar lijken? Fleur is alleen wat langer, en ze is blond natuurlijk.' ik kijk haar verbaasd aan, tuurlijk wisten we wel dat we op elkaar lijken. maar sprekend, dat horen we niet vaak. 'dat zal ik dan maar als een compliment opvangen,' Fleur zet het dienblad op het tafeltje en ploft terug in haar stoel. 'dat is het zeker,' Niall trekt me naast zich op de bank en kust me in mijn nek. ik zie mijn moeder glimlachen. goedgekeurd. ik pak mijn tompouce en neem een grote hap, hmmmm mijn favoriete Nederlandse gebakje.