Summer Love

Hoofdstuk 22

als de laatste bel is gegaan fiets ik naar mijn favoriete bakkerijtje. ze maken er alle soorten taarten, cakejes, koekjes en broodjes. 'mag ik een appeltaart,' ik krijg al honger bij het idee. de vrouw achter de kassa schuift hem in een doos, 'heb je een fijne vakantie gehad, Nikki? ik zag je in een tijdschrift van mijn dochter, en toen dacht ik: dat is Nikki.' 'ja, alleen er is niks aan de hand. we zijn gewoon vrienden,' zeg ik aardig. 'mooi zo, jij en Thijs zijn zo'n leuk stel.' ik glimlach en reken af. dan fiets ik naar het park. Thijs zit al te wachten. hij heeft zijn ogen gesloten en luistert naar muziek, de zon schijnt op zijn gezicht en hij ziet er echt ontiegelijk knap uit, maar ik krijg niet de gebruikelijke vlinders. dan denk ik weer aan Niall die push-ups aan het doen was. ik druk de gedachte weg en loop naar Thijs toe. hij drukt zijn lippen op mijn wang en slaat zijn armen om me heen. we eten de appeltaart en maken grapjes. dan wordt ik gebeld door Lara. we hadden namelijk om 5 uur afgesproken en het is al kwart over 5. 'ik kom eraan.' gelukkig is ze niet boos. ze heeft het recht ook niet, want ze is zelf bijna altijd te laat. ik zoen Thijs, maar na een tijdje trekt hij terug. 'sorry,' fluistert hij. 'Danielle?' vraag ik. normaal zou ik boos zijn geworden, maar ik voel precies hetzelfde. hij knikt, 'het spijt me Nikki, maar ik heb nog gevoelens voor haar. maar die wil ik vergeten. dat duurt alleen even,' voegt hij er fluisterend aan toe. 'ik kan niet met je verder gaan zolang ik nog gevoelens voor haar heb. dat is niet eerlijk tegenover jou. maar, als ik over haar heen ben, dan kunnen we misschien kijken of we weer opnieuw kunnen beginnen.' ik zucht diep, 'Thijs, ik ga niet op je wachten. ik worstel zelf ook met mijn gevoelens. want ik weet niet wat ik voel voor jouw en Niall. ik... ik vind het jammer dat we door één zomer drie jaar moeten weggooien, maar dat is niet anders.' 'ik wist dat het niet over was tussen jou en Niall,' zegt Thijs met een grijns op zijn gezicht. dat is echt een jongens ding, als ze gelijk hebben zijn ze blij, ondanks wat het ook is. 'dus je vind het grappig?' gil ik en ik ren weg. als ik bij Nikki aankom lopen de tranen over mijn wangen. 'oh nee toch, zeg alsjeblieft niet dat...' ik knik en val in haar armen.

ik wordt gek van het liefdesverdriet. Thijs negeert me en Niall zit in Londen. gelukkig zijn Mia, Anne, Lara en Fleur er om me te troosten. maar blijkbaar zijn zij niet de enigen die het weten.

'met Nikki,' zeg ik als ik de telefoon op neem. 'met Eleanor, volgens mij moeten wij wat bijpraten. of niet soms,' ik glimlach een beetje en vertel haar wat er gebeurt is. zij vertelt mij ook over de gang van zaken in Londen. de jongens zijn verhuist en Waliyha woont weer thuis. ze heeft sinds ik weg was alleen naar ruzie gehad met Zayn en haar ouders en is uiteindelijk door Zayn Londen uit getrapt, omdat hij wilde dat zij haar school wel zou afmaken. Eleanor imiteert hem : 'soms heb ik zelfs spijt dat ikgestopt ben. je bent zo slim, je zou zoveel met je leven kunnen doen.' 'wedden dat ze verdergaat waar ze was gebleven toen ze weg ging,' zucht Eleanor bezorgt. 'kom je naar Londen met Niall's verjaardag?' vraagt ze. ik was vergeten dat hij bijna jarig is. 'nee, ik denk het niet. aangezien het uit is.' 'oké, maar we missen je hoor.' ik merk dat Eleanor me nog wat zou willen vertellen. maar ze neemt haastig afscheid en hangt dan op.

er gaan 2 weken voorbij. er zijn twee leerlingen uit de klas afgehaakt, maar verder is alles zoals vroeger. ik leer me alleen helemaal rot omdat ik me niet wil vervelen, en daardoor heimwee zou kunnen krijgen. Imke duikt veel vaker in de buurt op, ze staat 's ochtends bij mijn muurtje. loopt mee door de gangen, wacht bij mijn kluisje, maar ze praat amper met ons. Lara wordt er helemaal gestoord van en maakt soms een felle opmerking. en dan komt opeens Mia, buiten zichzelf van woede op me af. 'Nikki,' gilt ze half en ze duwt haar mobieltje onder mijn neus. ik lees het bericht wat ze heeft aaangeklikt en ik voel woede door me oplaaien. er staat een heel uitgebreid bericht, geschreven door Imke. het gaat in ieder geval over mijn liefdesleven. ik wordt afgeschildert als een slet. en er wordt ook verteld dat Fleur haar ongeboren kind heeft vermoord. ik snak naar adem en de tranen lopen over mijn wangen. dit is een artikel uit een tijdschrift. ik hoor een gil en schrik op. aan de overkant van het schoolplein staat een grote groep mensen. ik ren het plein over en kijk wat er aan de hand is. Imke en Lara staan tegenover elkaar te schreeuwen. ik wordt tegengehouden door een paar mensen als ik ertussen wil springen. uiteindelijk geeft Lara Imke een klap in haar gezicht. Imke gilt het uit en een paar docenten komen aanrennen. de groep vlucht uiteen en Imke en Lara worden naar binnen gestuurd. na een tijdje gaat de bel en we sjokken naar binnen. nu kijkt echt de hele school me aan en een paar bruggers giechelen en wijzen. Lara zit al in de klas. ik ga naast haar zitten, ze heeft gehuild. 'voor een week geschorst, 'wij tolereren geen geweld op deze school',' imiteert ze een docent. als Lara niet meer op school zou zitten weet ik echt niet meer wat ik hier te zoeken heb. ik voel me hier steeds minder thuis. ik heb serieus overwogen of ik zou kappen. maar m'n moeder hield me tegen.

we kijken Imke de hele midddag woedend aan. en als de laatste bel is gegaan kijkt Lara met een pruillipje naar de school, 'tot over een week.' we lopen naar onze fietsen als ik gebeld wordt. 'hi Eleanor, is er iets?' 'ik moet je wat vertellen,' begint ze. 'Nikki, ik ben zwanger.' ik staar naar mijn telefoon. dat was het, ik ga een enkele vlucht boeken naar Londen. het is tijd voor mij om te gaan.