Umut artık yoktu benim için halbuki adım umuttu benim.Yalnızlığın içinde yok olmuştum adeta yalnızlık sarmıştı bedenimi.
Artık umut etmiyorum hayattan yada yaşamdan en sevdiklerimin bile beni tutan ellerini ben kestim.Gaddar biriyim.Belki biraz mazoşist belki sadist biriyim.
Bilmiyorum.Tek bir şey biliyorum artık umut YOK.
18'ime girerken umut'u kaybetmiştim.Bu büyük bir dram olmalıydı ama umursamıyordum.Çünkü umutsuzdum hayattan.Çok sevdiğim biri göndermişti.Grafiti yapmışlar duvara,duvarda "Umut bizim mahalleden bir piç." yazıyordu. Evet demiştim benim umudum yok artık.Benimkide piç kaldı.
Tanrı umudumu almıştı benden artık böyle yaşamam gerekiyordu.
Acımasız hayat ve acımasız bir TANRI vardı başımızda umudumuz hiç olmadı sadece biz kurguladık bu oyunu ve kaybettik biz bu oyunda,yenildik.
Umut'u ilk kurduğumuz zamana inmeliyiz belkide en başa hatırlaya bildiğimiz kadar derine.12 yaşıma inmeliyim evet 12 yaşıma..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küçük Bir Yalnızlık
PoesíaGecem gündüz,gündüzüm gece.. Kaybettiğim noktayı geçeli çok oldu.O yüzden onun anısına ve acısına yazmaya devam. En azından her gün yeniden ölmeyi bırakana kadar artık yeniden ayağa kalkamayana kadar..
