Ben artık kağıtları yaktım,mürekkebimde bitti zaten.Artık boğuşmuyorum yüksek dalgalarla,onlarda duruldu zaten.Ben artık seni uzaktan izliyorum.En güzelide bu biliyormusun ?
Uzaktan sessizce izlemek.Dokunmadan,hissetmeden..
Koklamak yok,öpmek yok,sarılmak bile yok.
Sesini duyuyorum uzaktan..Bir şiirin en güzel kısmı gibi geliyor kulağıma,
Bir sezan aksu nakaratı kadar işliyor içime,
Gözbebeklerim titriyor sonrasında.
Kaçırıyorum gözlerimi.
Kimseler bilmiyor,Kimseler duymuyor.
Uzaktan uzaktan yavaş yavaş kısılıyor sesin.Kayboluyor bedenin gözlerimin önünden.
Günün öğlen civarları sen gidiyorsun.Sen evine gidiyorsun.
Ben ise sokaklara atıyorum yolunu kaybetmiş ayaklarımı.
Yürüyorum kendimi kaybetmişcesine..
Sonra bir tekel bayi çıkıyor karşıma,Her zaman ki gibi iki EFES alıyorum ve kalbimi kaybettiğim o parka gidiyorum.
Bilmiyorsun,bilmiyorlar.
Sen artık benim bayanım değilsin.
Sen bir daha benim bayanım olmıycaksın.
Kalbimi kaybettiğim o parkta çocuklar oyun oynamıyor artık.Ben her zaman ki banka oturup.Cebimden sigara mı çıkarıyorum.Dudaklarımın arasına tutuşturuyorum sigaramı cebimden çakmağımı çıkarıp yakıyorum hayallerimi elimdeki çakmak ile EFES'i de açıyorum.
Yudum yudum kanıyor içim,yudum yudum eksiliyor EFESİM.
Sonrasında ne ben duruyorum o parkta ne de çocuklar.Hepimiz uzaklaşıyoruz oradan.
Ben acılarla tanıştım büyüdüm.Ben acıları yaşattım kör oldum.
Ben artık sadece nefes alıyorum EFESİMLE,yaşamıyorum.
Uzun zamandır virgüller ile devam ettim.
Artık bir nokta koyma zamanı geldi, en azından birileri için.En çokta senin için..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küçük Bir Yalnızlık
PoesiaGecem gündüz,gündüzüm gece.. Kaybettiğim noktayı geçeli çok oldu.O yüzden onun anısına ve acısına yazmaya devam. En azından her gün yeniden ölmeyi bırakana kadar artık yeniden ayağa kalkamayana kadar..
